Verrassend Laos......

Luang Prabang, ik had er nog nooit van gehoord, maar het hoort op je wensenlijstje als je naar Azië gaat. Met 50.000 inwoners, de vierde stad qua grootte in Laos, maar wat leuke stad!  Doordat Laos een Franse kolonie is geweest is het een perfecte mix tussen Frankrijk en Azië. De architectuur en bijvoorbeeld ook op de menukaarten zie je de Franse invloeden. De stad staat op de Unesco Werelderfgoedlijst en de oude gebouwen en tempels zijn bijna allemaal nog authentiek en in goede staat. Het straatbeeld is stijlvol, rustig, schoon en opgeruimd. Nergens rommel of rotzooi op de straat. Vanwege de vele tempels waar vele monniken wonen en studeren krijgt de stad automatisch een hele relaxte sfeer. Overal zie je de prachtige oranje gewaden rondlopen. 

Luang Prabang grenst aan twee rivieren; de Mekong en de Nam Khan. De combinatie van hoge bergen, de twee (helaas chocoladebruine) rivieren, eeuwenoude architectuur en de vele tempels maakt de stad een prachtige plek. Vooral de oude binnenstad, die tussen de tweer rivieren ligt, is heerlijk om rond te slenteren en te verdwalen. Bovendien zijn Laotianen over het algemeen erg vriendelijk, behulpzaam en chill, verdwalen lukt niet echt, ze zetten je zo weer op het goede pad.......

De vlucht vanuit Hanoi met Lao Airlines duurde maar een uurtje en ik was verbaasd dat we zelfs een maaltijd, wat te drinken en een handdoekje aangeboden kregen. Prima service en dat voor 60 euro. We kwamen in het donker aan op het kleine vliegveld en samen met een Canadees meisje ging ik het visum-avontuur tegemoet. Je hebt een visum nodig om Laos binnen te komen, in het vliegtuig krijg je al de benodigde papieren en kun je die alvast invullen. We waren redelijk goed voorbereid, het blijft een fantastisch medium, dat internet. Met contante US Dollars, een pasfoto en de ingevulde formulieren sloten we aan bij rij 1, via rij 2 en zelfs nog naar rij 3. Maar na de nodige vragen, het betalen van 35 US dollar en nog een dollar voor een foto, waarvan ik denk dat het rechtstreeks in de zak van de beambte terechtkomt, was ik weer een lading stempels en een visum rijker in m'n paspoort. We namen samen en een taxi richting de stad en binnen 15 minuten stond ik bij mijn guesthouse. Deze was is een Frans koloniale stijl, had prachtige, ruime kamers en een vriendelijk ontvangst met een fruitshake. Het staat een beetje achteraf tussen de hutjes en huizen aan een niet verharde weg, in eerste instantie voelde dat een beetje vreemd en zelfs onveilig in het donker, maar dat gevoel bleek later geheel ongegrond. Wat een heerlijk guesthouse! 

De oude binnenstad is een soort eiland tussen de twee rivieren in en mijn guesthouse staat er net buiten. Via de bamboo bridge loop je het snelste naar de stad. De brug wordt in het regenseizoen, als de rivier te hoog wordt, afgebroken en later het jaar weer opgebouwd door de bewoners zelf. Ze gebruiken de brug dan ook veelvuldig, het scheelt een enorm stuk omlopen. Als toerist betaal je 5000 Kip voor een retour, ongeveer 50 Eurocent. 's Avonds is het wat verlicht met een lichtslang en zitten er vaak jonge stelletje halverwege. Snel doorlopen, die zitten niet te wachten op een toerist...... 

Zondag liep ik de eerste keer via de bamboo bridge richting de binnenstad en heb ik lekker rondgelopen en rond 14 uur geluncht op een terras aan de Mekong rivier. Het is in Laos ook erg heet en het water gaf enigszins verkoeling. E-reader op schoot, fruitsake erbij en ik heb me prima vermaakt. Aan het eind van de middag ben ik naar de Mount Pho Si gelopen, een 100m hoge heuvel midden in de stad, waar de Phou Si tempel op staat. Een behoorlijke klim in de hitte en tevens goede training, bijna geen droge draad meer aan m'n lijf. De tempel zelf is niet zo heel bijzonder, maar het uitzicht over de stad wel! Ik ben daar lekker vooraan op een bankje gaan zitten en al kletsend met een stel uit Singapore waren we rond 19 uur getuige van de prachtige zonsondergang! We waren overigens niet de enige toeristen daar, ik denk dat we er met minstens met 200 mensen stonden, hoezo toeristisch?! 

In het donker alle trappen weer aflopen en dan kom je op de nightmarket uit. Best leuk om even langs te lopen, maar het verbaasd me dat alle kraampjes bijna hetzelfde verkopen. Precies dezelfde tassen, sjaals, stoffen, armbandjes, thee, tekeningen en hebbedingetjes. En dat elke avond weer op precies dezelfde plek met dezelfde kraampjes. En natuurlijk word je bij elke kraampje gevraagd of je iets wilt kopen.....

Maandag vertrok ik per scooter voor een ritje van 25 km richting de Kuang Si watervallen. Volgens de eigenaar van m'n guesthouse was het erg gemakkelijk om er te komen en had ik geen kaart nodig. Er was maar een weg naar toe vanuit Luang Prabang........ Gelukkig ben ik nog steeds een beetje control-freak en had ik wel een kaart op mn telefoon gedownload en foto's gemaakt van de route (geen internetverbinding onderweg), want natuurlijk zijn er meerdere wegen vanuit een grote stad. Ik reed ongeveer 10 km door een prachtige bergachtige groene omgeving, door kleine dorpjes en kreeg het gevoel dat er iets niet klopte. Het was te rustig........ Geen andere scooters, tuktuks of taxi's op de weg naar de grootste toeristische trekpleister van de omgeving, dat leek me niet goed. En inderdaad, ik had een verkeerde weg en moest weer een stuk terug. Geen straf, want de omgeving was prachtig, ze zon scheen en op de scooter was het het heerlijk koel door de wind.  

De Kuang Si watervallen zijn de bekend vanwege de vele waterplateau's en met name om het blauw-groene water. Overal staan picknick bankjes en je kan en mag er zwemmen. Het ziet er prachtig uit en je blijft foto's maken. Na alle bruine chocolade watervallen en rivieren die ik zag de afgelopen weken, is dit een welkome verrassing! Ik blijf een poosje rond dwalen daar en klets wat met andere toeristen, die ook genieten van het uitzicht. Rond 16 uur cross ik weer terug op m'n scooter via de prachtige groene route naar Luang Prabang. Wat een heerlijke dag! 

Helaas voel ik me vanaf dat moment niet meer zo heel fit, ik heb veel hoofdpijn en ben moe. Dat houdt eigenlijk de rest van de dagen aan en ik doe niet zo heel veel bijzonders meer. Ik denk zelf dat de malariapillen de boosdoeners zijn, maar zeker weet ik dat natuurlijk niet. Ik ben niet echt ziek, maar ook niet fit genoeg om allerlei dingen te ondernemen. Zo had ik in de planning om met de boot naar het boorden van Laos te gaan en daar 2 dagen te verblijven om De Gibbon Experience te doen. Een tweedaagse jungletocht en dan niet lopend, maar via ziplines. Je tokkelt van boom naar boom en komt uiteindelijk uit in de boomhut op 40 meter hoogte waar je de nacht doorbrengt in de jungle. Leek me fantastisch, maar ik voel me echt niet fit genoeg om 2 dagen op een slowboat te reizen (op een houten bankje) en dan 2 dagen in de jungle door te brengen. Echt heel erg jammer, maar het is niet anders. In elk geval wel een reden om nog een keer naar Laos te gaan! 

De rest van de week breng ik door met wat 'aanlummelen', zoals ik dat noem. Wat wandelen, fietsen, museum- en tempel bezoek, een heerlijke massage, terrasje, eten en drinken en wat inlezen en m'n reis verder voorbereiden. En dan in een keer is het besef dat het nog 'maar' 3 weken is........ Erg raar, normaal is 3 weken vakantie een hele tijd, nu in een keer word ik wat onrustig. Ik moet nu zo langzamerhand wel wat dingen gaan plannen en was juist zo gewend aan het niets 'moeten'. Ik hoefde niet te plannen, ik leefde een beetje van dag tot dag en had alle tijd van de wereld. Mijn terugreis zal ik toch wel moeten boeken nu en ook waar ik nog wil gaan duiken de laatste dagen en hoe ik daar kom, enz. 

Ik besluit om Laos te verlaten, te stoppen met de malariaplillen en naar Noord-Thailand te gaan. Ik kan pas zondag rechtsreeks vliegen naar Chiang Mai en besluit om toch nog een hike te boeken op zaterdag. Gelukkig voel ik me iets beter inmiddels, niet topfit, maar fit genoeg om weer wat te ondernemen. 

Zaterdagochtend om 8 uur meld ik me op het kantoor en maak ik kennis met m'n mede hiker, een Duitse jongen van 22 jaar. Verbaast kijk ik naar z'n voeten. Hij loopt op slippers! En nee, hij heeft geen andere schoenen. Mijn ervaring met de eigenwijze Duitser in Halong Bay staat me nog goed bij en ik probeer hem te overtuigen dat hij zo geen hike kan lopen. Hij denkt daar zelf echt anders over en gaat anders wel blootvoets. Gelukkig vind onze gids het ook geen goed plan en gaat hij uiteindelijk akkoord met een stop bij de Chineese markt om een paar schoenen te kopen. Daar vind hij een paar sandalen die passen, maar heeft hij niet genoeg geld bij zich. Ik leen hem wat geld, want ik wil toch wel op pad zo langzamerhand en heb geen zin om nog meer tijd te verliezen. Het blijven bijzondere exemplaren, die Duitse mannen :-) 

We worden met een busje een uur verderop afgezet bij een klein dorpje. Gids More leidt ons rond door dit dorp waar Hmong en Khmu stammen leven en we een kijkje kunnen nemen hoe ze leven. Ik voel me altijd een beetje een indringer in zulke situaties, het gaat toch op het prive leven van de bewoners. Ik moet er zelf niet aan denken om regelmatig toeristen in en rond mijn huis te zien lopen en overal foto's van te zien maken. Maar More geeft aan dat de mensen ons graag zien komen, ze zijn geïnteresseerd en blij met toeristen en zien ons zeker niet als indringers. Het dorp ligt in het National Park en we moeten entree betalen om er te mogen hiken. Een deel van de entreegelden gaat naar de dorpsbewoners en wordt gebruikt om voorzieningen in het dorp te treffen. Wat me opvalt is dat iedereen gewoon blijf doen wat ze al aan het doen waren. Tuurlijk kijken ze wel even op, maar na een vriendelijk Sadawieeee of Nuopzoo in het Hmong gaan ze verder met hun bezigheden. En dat is in vele gevallen eigenlijk niet zoveel, ze zitten voor hun huizen wat te praten en that's it. Omdat het wat regenachtig is zijn ze niet op het land aan het werk en hebben een 'vrije dag' volgens More. Het blijft wel bijzonder om de in onze ogen primitieve huizen te zien met daarnaast een schotelantenne en ervoor de bewoners met allemaal een mobiele telefoon in de hand. Wat een andere wereld..........
 

We gaan met z'n vieren op weg, een dame uit het dorp vergezeld ons om na enige tijd een lange stok te kappen en de onderkant in een punt te snijden met haar mes. We krijgen de stok mee als ondersteuning tijdens het wandelen. De reisorganisatie betaald deze dame voor haar diensten verteld More. Het zijn steeds andere dames, zodat iedereen er een beetje aan verdiend. In het dorpje was het me al opgevallen dat niemand ons benaderd om iets te verkopen. Wel zo fijn, in de steden word je om de haverklap gevraagd of je iets wilt kopen of een TukTuk wilt. De dame spreekt geen Engels, maar we hebben een gesprekje met More als tolk. Vrouwen vragen vaak als eerste hoe oud ik ben en hoeveel kinderen ik heb. Als ik dan zeg dat ik niet getrouwd ben en geen kinderen heb, zie je hun gezicht betrekken en vinden ze het zielig voor me. Ik denk daar zelf heel anders over, dat moge duidelijk zijn :-). Mjyn verteld dat ze 41 jaar is, 6 kinderen heeft en al oma van 3 kleinkinderen. Ze werkt normaal ook mee op het land en past veel op de kinderen en kleinkinderen. Nadat we de wandelstokken kregen vertrok zij weer naar haar dorp en liepen wij verder door maisveld, rijstvelden en bossen. Langzaamaan werd het bergachtig en moesten we echt gaan klimmen. In de prachtig groene jungle, op kleine paadjes, geen paadjes, tussen en over rotsblokken, door het water, onder en tussen bomen door........ het was een prachtige tocht. Zwaar en grotendeels spekglad vanwege de regenval, maar echt fantastisch! 

We lunchten bij de bron van de Khung Si watervallen, waar ik maandag al een stuk lager was geweest. More had de lunch meegenomen en ter plekke werd een warme omelet gemaakt. Bij de bron waren meerdere mensen aan het zwemmen en het water was redelijk blauw-groen. Omdat het veel geregend heeft (het is tenslotte regenseizoen), is er veel modder in het water en dat verkleurd naar bruin....... Ik was echt verbaasd toen we na een uurtje glibberen over een modderpad beneden bij de watervallen kwam en het water inderdaad niet meer zo mooi blauw-groen was als maandag. Halverwege was er nog een plateau waar je door kon waden, leuk om in een  waterval te staan! Nog verder naar beneden liepen we via een trap door de waterval om uiteindelijk op dezelfde plek uit te komen als maandag. Alleen nu met chocolademelk ipv turkoois water....... 

Terug in Luang Prabang kwam ik bij mijn hotel de Duitse Katrin weer tegen. Ik had even met haar gepraat bij de watervallen en nu bleken we in hetzelfde hotel te zitten. Direct afgesproken om samen te gaan eten. Na een heerlijke douche (de modder zat tot in m'n oren) hebben we de dag afgesloten in een prachtige eettentje, waar we een Lao fondue hebben gegeten. Een leuke sfeer, erg gezellig en lekker en met op de achtergrond een Loa karaoke............. het kan slechter (of op z'n Drents: 't kun een stuk minder). 

Zondag reden we samen naar het vliegveld en konden we ook direct afscheid nemen. Katrin vloog naar Siem Reap in Cambodja en ik een half uurtje eerder naar Thailand. 
Een kort verblijf in Laos helaas, maar ik was verrast. Verrast door de prachtige natuur, de fijne sfeer, de vriendelijke mensen......... Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik wil zeker in de toekomst nog meer van dit land gaan zien. De bucketlist wordt steeds langer zo! 

Inmiddels weer op Thaise bodem dus, in het noorden, in Chiang Mai om precies te zijn. De bedoeling is om hier tot donderdag te blijven, dan150 km verderop naar Pai te reizen, daar nog een (meerdaagse) hike te doen en dan volgende week via Bangkok naar Koh Tao te reizen. De laatste dagen zal ik op een Thais eiland op en onder het water dobberen.......

Zoals ik hierboven als schreef, er waren niet zoveel 'moeten' de afgelopen maanden. Een grote 'moet' nu is de terugvlucht, dinsdag 19 juli land ik om 20 uur weer op Schiphol. Ik 'moet' er nog niet aan denken en dat is dan ook meteen weer de laatste  'moet' van de komende weken..........