Groen Sri Lanka

M’n laatste bestemming van deze reis..... Sri Lanka. Een heel ander land dan de landen die ik de afgelopen maanden bezocht, ik verwacht dat het weer een beetje lijkt op het Aziatische backpacken als in Indonesië, Vietnam en Maleisie. Wederom had ik niet veel gelezen van te voren, maar met een paar travel-blogs op internet, Booking.com en Tripadvisor heb ik genoeg informatie voor de eerste dagen.

Na een lange vlucht vanuit Seoul, met een tussenlanding op Kuala Lumpur, kom ik om 22 uur aan op de airport in Colombo. Het vliegveld ligt echter dichter bij Negombo dan bij Colombo, dus ik heb daar een fijn guesthouse geboekt. De taxichauffeur staat keurig met een bordje op me te wachten en we rijden in 10 minuten naar m’n prachtige onderkomen. Daar word ik warm verwelkomt door eigenaresse Devika, die al klaar staat met een paraplu om me droog vanuit de taxi naar binnen te begeleiden. Want in een keer plenst het, het komt echt met bakken uit de lucht. De weersvoorspellingen beloofden al niet veel goeds voor de komende weken, dit leek al een slechte voorbode. Nu blijkt dat het in Sri Lanka regelmatig een keer heel hard plenst, maar na een uurtje het vaak opklaart en het weer prima weer is. En zo was het ook achteraf, de stortbui op de eerste avond was de enige regenbui die ik heb gezien. 

Ik logeer bij Devika en Rasjhid in een prachtige kamer, een heerlijk bed, grote badkamer en een mooi gezamenlijk balkon. Als ik in m’n kamer ben valt elektriciteit uit en komt Devika met een kaarsje om de kamer van wat licht te voorzien. Best romantisch zo in m’n eentje :-) Gelukkig heb ik ook altijd een hoofdlampje bij me en lukt het om m’n backpack uit te pakken. Na een snelle koude douche, want geen elektriciteit, snel m’n heerlijke bed in en vallen m’n ogen snel dicht. 
De volgende ochtend krijg ik een heerlijk ontbijt van Devika, met allerlei Singalese lekkernijen en natuurlijk fruit. Dit is m’n eerste ervaring met Sri Lanka en ik ben nu al verrast door de hospitality van de Singalezen, wat zijn ze ontzettend behulpzaam, lief, vriendelijk en wat lachen ze veel. Met de tuktuk ga ik naar Negombo en ook de driver Ajit is ontzettend aardig en behulpzaam. Eerst langs de ATM en daarna koop ik een Simkaartje voor m’n telefoon. Wifi is lang niet overal in Sri Lanka en ik blijf het wel fijn vinden om online het een en ander te kunnen regelen. Een Simkaartje met 10 Mb kost 4 Euro......... 

Op m’n gemak loop ik wat rond in het centrum en voel me hier direct weer op m’n plek. Ik vind dit heerlijk, een beetje rondkuieren, de bezienswaardigheden die er zijn bezoeken op een tempo die ik fijn vind en ergens gaan zitten als ik dat wil. Ik loop langs tempels en kerken, drink een cappu op een mooi koloniaal binnenplaatsje en loop door naar de vismarkt aan de zee. De vissers zijn binnen en het is een drukte van belang. Overal wordt vis verhandeld, gesorteerd om te drogen, klaargemaakt voor verkoop, enz. Terwijl ik er wat rondloop word ik aangesproken door een man, die me van alles wil vertellen over de markt. Hij spreekt goed Engels en een beetje Nederlands, ik word daar al een beetje argwanend van. Hij is enthousiast over de markt en verteld van alles, maar is onduidelijk wat zijn functie hier is. Ik probeer hem af te schudden door te zeggen dat ik naar m’n vrienden ga die wachten bij de tuktuk (niets van waar natuurlijk) en dan komt de aap al uit de mouw. Hij wil geen geld vragen, maar heeft een gezin met kleine kinderen, dus hij wil wel graag geld. Ik word altijd zo geïrriteerd van zulke dingen en loop weg. Ik ben zeker bereid om geld te geven aan mensen die het moeilijk hebben, maar niet als ik ongevraagd een soort dienst krijg en daar dan achteraf voor moet betalen. 

Singalezen zijn heel begaan met hun medemens en ik zie dat zij ook regelmatig de wat minder bedeelden geld geven. Ik vind dat zo mooi hier; als je iets kunt missen, al is het maar 50 cent, dan deel je dat met je medemens....... dat is toch prachtig? Dus heb ik ook altijd wat geld in m’n broekzak en geef ik als ik zie dat mensen het nodig hebben op straat.

Vanaf de vismarkt loop ik langs de gevangenis naar nog een haventje, waar ook hard gewerkt wordt en helemaal geen toeristen zijn. De kindertjes die er spelen vinden het prachtig om “hello” naar me te roepen en willen me het liefst ook even aanraken. De volwassenen kijken eerst verschrikt, maar als ik lach, lachen zij ook hun brede glimlach. Wat een heerlijkheid, iedereen is open, kijkt je aan en lacht. Als ik groet, groeten ze terug met een stralende lach en beginnen soms een gesprekje. Op school wordt Engels geleerd, dus er zijn best veel Singalezen die redelijk goed Engels spreken. Op de plattegrond op m’n telefoon (maps.me) zie ik dat ik via een weggetje langs het water terug kan lopen, maar het blijkt meer een zandpadje tussen de bomen door, langs hutjes en waar ook veel honden lopen. Ik aarzel een beetje, is het wel veilig? Ik ben niet bang voor honden, maar loslopende straathonden vind ik niet echt fijn. Een meisje ziet mijn aarzeling en lacht naar me en zegt dat ik gewoon door kan lopen. Even later komen er een paar jongens aan met manden vol vis, zij slaan het pad in en ik loop snel achter ze aan. Het blijkt volkomen veilig te zijn.......
 

Sri Lanka is een eiland te grote van Nederland en Belgie samen en is het verleden gekoloniseerd door Portugal, Nederland en Groot-Britannie. Die invloeden zie je overal nog terug. Sri Lanka staat bekend om z’n enorme diversiteit in cultuur en natuur. Van prachtige Nationale Parken met olifanten, luipaarden, buffels, apen, enz, naar de bergen met de groene theeplantages en machtige uitzichten, van kleurige boeddhistische tempels, mooie kerken en grotten met een verscheidenheid aan boeddha's naar stranden met palmbomen en kleurige boten, het is er allemaal in Sri Lanka. Het openbaar vervoer is verbazingwekkend goed geregeld, er rijden ongelofelijk veel bussen en ook het trein netwerk is prima voor elkaar. Een dienstregeling is nog wel eens moeilijk te vinden, maar voor de meest gangbare trajecten komen de bussen en treinen om het half uur langs. Voor nog geen euro zit je zo honderd kilometer verderop. 

Er was een treinstaking gaande, dus helaas heb ik niet met de trein kunnen reizen. De bus daarentegen heb ik diverse keren genomen en dat was telkens weer een bijzondere onderneming. Je backpack moet voor op het plateau bij de chauffeur. Er is ook geen andere plek voor je bagage, overal zijn stoelen en banken, het gangpad is zo smal dat je er net kunt lopen. Er is naast de chauffeur ook altijd een busbediende/host aanwezig. Afhankelijk waar je naar toe gaat koop je bij hem een ticket en krijg je keurig een geprint bonnetje. Ik heb op het langste traject 192 roepies betaald, wel 1,03 voor zo’n 3 uur in de bus en 150 km verderop. De busbediende houdt ook in de gaten wanneer je eruit moet, alhoewel de overige reizigers dat ook wel doen, want de meesten Singalezen vinden het nog steeds leuk dat je mee reist en ze willen je graag helpen. Ik heb alleen met de rode bussen van de staat gereisd, zonder airco en met alle ramen en deuren open. De host hangt al rijdende uit de deur om bij een naderende bushalte al te gaan roepen waar de bus naar toe gaat. Het is dan zaak om zo snel mogelijk in te stappen, want de chauffeur stopt bijna niet. Idem met het uitstappen, ruim van tevoren word je gesommeerd je spullen te pakken en al bijna rijdend moet je de bus uitspringen. Wel een onderneming met een backpack, maar ach, ik vind dat soort dingen ook wel weer grappig. De buschauffeurs rijden overigens als gekken, ze halen overal en altijd in..... ik heb me er steeds weer over verbaasd dat het allemaal goed gaat. 

Ik loop richting het strand vanuit de stad en stop bij een stalletje waar een dame King coconot (kokosnoot) verkoopt. Ze is doof, maar we kunnen zowaar een klein gesprekje voeren. Even later wil ze dat ik meeloop naar haar huisje, daar ontmoet ik haar 14 jarige dochter. Zij spreekt goed Engels en vertaald in gebarentaal naar haar moeder. Haar vader, ook doof, moeder en broertje wonen hier en ze leiden me vol trots even rond. En weer het besef; wat mogen we blij zijn dat onze wieg in Nederland heeft gestaan........ De wc is een gat in de grond, de douche een emmer en de 2 bedden die er staan zijn beide in elkaar gezakt. Armoede, maar toch gewoon blijven delen, zo krijg ik nog wat meloen aangeboden en mag ik mee eten. Dat laatste sla ik af, ik heb andere plannen, maar wat vind ik dit soort ontmoetingen leuk en bijzonder. We nemen hartelijk afscheid met de nodige foto’s en ik moet zeker weer langskomen als ik in Negombo ben.  

De volgende ochtend neem ik ook afscheid van Devika en reis naar Sigiriya, waar ik hartelijk wordt ontvangen in m’n guesthouse. Wederom bij een familie thuis, maar nu in een apart gebouw, waar ik een mooie kamer heb met een eigen, klein terrasje. Eigenaar Chanaka is er vandaag niet, maar broer Pari leidt me rond en vraagt of ik later in de middag mee wil naar het meer achter het huis. Uiteraard wil ik dat en op de motor gaan we naar een prachtig meer en beklimmen we de rotsen die er naast liggen. Wat een mooi uitzicht, we zien de Lion Rock (de beroemste bezienswaardighied van Sri Lanka) de rijstvelden en kunnen kilometers ver de vallei inkijken. Een uurtje later staat de tuktuk chauffeur klaar om me naar de Pidurangala Rock, het iets kleinere broertje van de Lion Rock te brengen. Ik wil daar de zonsondergang bekijken en het zal je niet verbazen, ik ben niet de enige. We hebben echt een half uur stil gestaan vlak boven de top, zo druk was het. De Lion Rock schijn nog drukker te zijn, ik ben blij dat ik niet daar voor heb gekozen. Beide rotsen steken hoog uit boven de groene vlaktes en beide hebben tempels, grotten en muurschilderingen. Het is een aardige klim, maar uiteindelijk is het de moeite waard, een prachtig uitzicht over de groene vlaktes en op de Lion Rock. Ik wacht niet tot zonsondergang, want ik voorzie ook een enorme drukte als iedereen tegelijkertijd naar beneden wil in het donker. 
 

Op safari in Sri Lanka, in eerste instantie had ik dat niet bedacht bij een bezoek aan dit land. Maar Sri Lanka heeft werkelijk prachtige Nationale Parken waar nog vele dieren in het wild leven, waaronder dus de Aziatische olifant. Met een jeep rijden we naar het Kaudalla NP een half uurtje verderop. De driver beslist op de dag zelf naar welk park we gaan, de olifanten migreren tussen beide parken en daar waar de meeste olifanten zijn, gaan we dus heen. Ik verbaas me over de organisatorische puinhoop bij de ingang van het park. Het zal toch niet voor het eerst zijn dat er een lading jeeps komen voor een safari? Er is een slingerende eenbaans weg tot aan de ingang, daar stopt elke jeep naast of half op de weg en moeten er tickets gekocht worden bij de kassa waar je naar toe moet lopen. Er is wel geteld 1 kassa.... Je kan je voorstellen dat het daar een drukte van belang is. Een dik half uur later zijn we dan alsnog op pad en rijden we het park in. Natuurlijk in een beetje een file, want er zijn zo’n 60-70 jeeps in het park. De eerste olifant die we tegenkomen wordt uitgebreid gefotografeerd, niet wetende dat we er daarna nog tientallen tegen komen. Groepen van 20 en 30 olifanten met vele jongen zien we naar het water gaan om te drinken en eten. Een machtig gezicht. Overige dieren zien we niet zoveel, een paar buffels, een krokodil, veel vogels en natuurlijk apen. Er zijn hier overal apen trouwens, brutale makaken waarbij je op je spullen moet letten, maar ook de iets grotere, bruine versie die niet bij mensen in de buurt komen. Deze versie liep ook bij mijn guesthouse in de buurt en maakte me de eerste ochtend wakker door op het dak van m’n kamer te springen en te spelen :-)

Olifanten leven ook gewoon in het wild hier in de omgeving. Chanaka waarschuwt me dat ik ‘s avonds niet alleen langs de weg terug mag lopen, omdat ze er dan ook kunnen lopen. ‘s Avonds heb ik ze niet gezien, maar wel 2x tijdens een busreis overdag. De bus moest beide keren stoppen, omdat er een olifant op z’n dode gemakkie oversteekt. Zulke dingen vind ik dus fantastisch. Voor Singalezen de normaalste zaak van de wereld, voor mij (en de meesten van ons) een bijzonderheid. 

Op zondag bezoek ik de Dambulla Caves, zo’n 10 km verderop. Op zo’n 150 meter hoog op een berg bevinden zich grotten met tientallen Boedhha-beelden, een paar Hindoe-beelden en prachtige muurschilderingen. Prachtig bewaard gebleven (of gerestaureerd), ik wist niet wat ik zag. Grappig detail, je moet zoals in alle tempels je schoenen uitdoen en hier dus in een stalletje ter bewaring geven. Voor 13 cent worden ze bewaard. Je krijgt echter geen bonnetje, dus het is ook maar afwachten of niet iemand anders jouw schoenen mooier vond en deze heeft aangewezen als de zijne en mee heeft gekregen. Maar uiteraard kwam ook dit goed, al vraag me ook wel af of mijn knal paarse hiking schoenen wel zo gewild zijn hier. 
 

  

Ik reis verder naar de kust in het oosten, naar Trincomalee. Een badplaats met mooie stranden en een leuk stadje volgens de reisgidsen. Ik vond het wel een beetje tegenvallen, maar heb me er wel prima vermaakt. Ik vond een leuk koffietentje en ontmoette er een Deense moeder met dochter waar ik nog een avondje gezellig mee at ergens. Ik huurde voor het eerst deze reis een scooter, wat vind ik dat toch een fantastisch vervoersmiddel op reis. Ik toer naar het stadje, rij door het Aziatische, chaotische verkeer en rij via de poort van Fort Frederick naar de Hindoe tempel boven op de berg. Een prachtige kleurrijke tempel, waar je binnenin niet mag fotograferen. Buiten kun je een rondje om de rots lopen en heb je prachtig uitzicht op de zee. 

Ondertussen heb ik besloten dat het einde van deze reis in zicht komt. Ik was graag nog wat langer gebleven en naar het zuiden gereisd, maar ik vind het nu gewoon te druk. Ik ben niet gewend om in het hoogseizoen te reizen en vind dat dus echt minder leuk. Daarnaast is er nog steeds een treinstaking, wat zou betekenen dat ik de treinreis van Kandy naar Ella, die hoog op m’n lijstje staat niet kan doen. Ik wil zeker Sri Lanka nogmaals bezoeken in een iets rustiger periode, want het is een fantastisch land. Ik boek met veel moeite m’n terugvlucht, omdat het hoogseizoen is zijn de tickets bijna onbetaalbaar. Uiteindelijk is het gelukt, met 2 tussenlandingen land ik over 2 weken op Schiphol. 

Vanuit Trincomalee reis ik verder naar Polonnaruwa, een stad dat in de 9e eeuw bijna 500 jaar de hoofdstad van Sri Lanka was. Daarna werd het vergeten en overwoekerd door de natuur. In de 19e eeuw werd er begonnen met restauratiewerkzaamheden, die nu nog steeds plaatsvinden. Ik ga op de fiets naar het museum, waar je ook een een ticket moet kopen en fiets het gebied in. Ik fiets langs het Koninklijk Paleis, pagoda’s, tempels en Boedhha beelden, tot aan het einde bij de uitgehakte liggende Boeddha. De sfeer die hier in het hele tempelcomplex rondhangt vind ik prachtig, zo oud, authentiek en zelfs een beetje sereen. Niet waar heel veel toeristen zijn, maar als je een stukje wegloopt, ben je wel degelijk helemaal alleen en kun je genieten van de rust en stilte. De laatste stop, de uitgehakte Boeddha, Gal Vihara wordt door velen gezien als het hoogtepunt van de oude stad. Het bevat 4 Boeddhabeelden, uitgehouwen uit één blok steen. Een 7 meter staande Boeddha, een 14 meter liggende Boeddha en twee zittende Boeddha’s. Heel bijzonder dat het in die tijd al zo perfect gemaakt kon worden. 
 

 
Ik overnacht nog een nachtje in een nieuw hotel in de middle of nowhere. Ik had zin in rust en weinig toeristen en boekte een hotel in het niet toeristisch stadje Giriulla. In de bus ernaar toe merkte ik al dat ze weinig toeristen gewend waren, ik werd vaak aangestaard en aangesproken. Met de tuktuk kom ik aan in een prachtig, nieuw hotel, waar ik de enige gast ben. De beheerders spreken een heel klein beetje Engels, waardoor er nogal eens wat spraakverwarring optreedt, we moeten er erg om lachen alledrie. Een heerlijke kamer, met badkamer met een stortdouche en een mooi balkonnetje, ik had een heerlijk verblijf hier. Helaas kon ik maar 1 nachtje blijven en reis ik daarnaar door naar Negombo, waar ik weer in in een prachtige kamer terecht kom. Ruth Villa is net nieuw en is erg modern. Een ruime schone kamer, met groot, superzacht bed, mooie badkamer en voorzien van alle gemakken, het oogt heel westers. Gelukkig maar, want ‘s nachts word ik ziek, waarschijnlijk toch iets verkeerds gegeten en lig ik twee dagen in bed. Hoe fijn is het dan dat je in een fijne accommodatie bent met een hele lieve eigenaresse die regelmatig even langs komt om voor je te zorgen. Ik kan gelukkig nog een nacht blijven en voel me inmiddels weer wat beter, nog niet fantastisch, maar goed genoeg om te vliegen vanavond. Nog niet naar huis, maar naar Mafuushi op de Maledieven! Op maar 1,5 uur vliegen ligt deze eilandengroep en hier hoop ik nog een paar dagen te kunnen genieten van zon, zee en vooral ook om te duiken. Ik ben erg benieuwd!

En dus neem ik nu afscheid van Sri Lanka. Een bijzonder land waar ik zo nog een paar weken had kunnen blijven. Vooral de ontzettend vriendelijke, breed glimlachende en behulpzame bevolking heeft m’n hart gestolen. Ik kom zeker nog eens terug om ook de rest van dit land te ontdekken