The mountains....... SaPa!

Na de trip in Halong Bay had ik al snel bedacht dat ik naar Sapa wilde, een bergdorp zo'n 500 km verderop, waar je fantastische meerdaagse trekkings/hikes kan doen. Tijdens het tripje in Halong Bay was ik helaas een klein beetje gewond geraakt aan m'n vingers, door een stommiteit van een Duitser die niet naar me wilde luisteren, dus moest ik even een paar dagen kalm aan doen en m'n snijwondjes laten helen. Tijdens een trekking is de steriliteit ver te zoeken en dat is niet zo slim met open wondjes. De dagen in Hanoi vulde ik met wat boodschappen, lezen, rondwandelen en relaxen. Op zaterdagavond ben ik met de taxi naar het station gegaan en daar zou ik m'n ticket ontvangen voor de nachttrein naar Sapa. Ik stap uit en er komt onmiddellijk een jongen op me af en laat me weten dat ik met hem mee moet. "Ja, maar........"' is dan het eerste dat ik denk en zeg. Hij spreekt geen woord Engels, is volhardend in z'n lichaamstaal en gebaren dat ik mee moet, rommelt daarna wat in z'n papieren en geeft me uiteindelijk een ticket voor de trein. Dat geeft me iets meer vertrouwen, alhoewel er geen naam of organisatienaam op vermeld staat. Ik loop toch maar met hem mee en inderdaad ik kan de trein in en word naar m'n cabine begeleid. Bijzondere gang van zaken, maar zoals altijd kwam het gewoon weer goed. 

De cabine, met 2 keurig opgemaakte stapelbedden en een tafeltje met huiselijk lampje, deel ik met 1 Vietnamese dame en 2 dames uit Singapore. De Vietnamese gaat een paar dagen met haar gezin naar Sapa, zij zitten in de cabine naast ons. Ze spreekt een beetje Engels. De 2 dames uit Singapore gaan net als ik een paar dagen naar Sapa, maar zij gaan voor het grotere werk, ze gaan de Fansipan (3100m) beklimmen. We hebben het erg gezellig met z'n vieren en kletsen heel wat af. Rond 23 uur maken we ons klaar om te gaan slapen. Ik lig in het bovenste bed en ondanks het vele stoppen onderweg en het schudden van de trein lukt het slapen eigenlijk heel aardig. Om 5 uur worden we gewekt door een dame die vraagt of we koffie willen en een prachtige Vietnamees muziekje op de luidsprekers. Hup, snel tandenpoetsen, gezicht en handen wassen, tas pakken en dan zijn we er al. Mijn voet staat amper op het perron van Lao Cai of we worden bijna besprongen door taxi chauffeurs waar we naar toe moeten en of we taxi nodig hebben. De Singapore dames, Sok en Florence, hebben bij dezelfde organisatie geboekt en er staat keurig een chauffeur op ons te wachten buiten. We moeten nog een uurtje met een busje omhoog de bergen in, voordat we aankomen bij de organisatie Sapa O’chau.

Deze organisatie zet zich in voor de etnische minderheden en dan met name de Black H'mong, die in het berggebied nabij Sapa wonen. Diverse stammen leven in kleine dorpjes met weinig voorzieningen en zijn niet tot weinig opgeleid. Sapa O’chau investeert in de H’mong tribe, er worden scholen gebouwd, de kinderen krijgen Engelse les en jaarlijks worden een groot aantal mensen van de H’mong opgeleid tot gids. Ik heb gekozen voor deze organisatie omdat het concept me aansprak. Het is een van de ‘duurdere’ tochten maar wel eentje die investeert. We betalen wat meer, maar daardoor ondersteunen we op de juiste manier de etnische minderheden die er leven. Zij leren dat onderwijs belangrijk is, Engels spreken meer kansen biedt op een baan en dus een betere toekomst en worden op deze manier weg gehouden van bedelen en andere minder goede manieren om aan geld te komen.

In Hanoi op het kantoor van Sapa O’chau  had ik bij de 24 jarige Pang de trip geboekt en zij was nu ook in Sapa. Een vrolijke en heel behulpzame Black H'mong vrouw, ze verwelkomde me met veel enthousiasme. Ik kreeg een ontbijtje, kon me nog even douchen en daarna was mijn gids My er al om me te komende twee dagen te begeleiden. My (speek uit als Mie) is een 26 jarige Black H'mong vrouw, woont in een klein dorpje met haar man en 2 kinderen bij haar schoonouders. Ze vertelde dat ze op haar 16e was getrouwd en dat je als vrouw altijd bij je man en schoonouders gaat wonen. Ze spreekt heel goed Engels, geleerd via Sapa O’chau en de omgang met toeristen en daarom is ze ook in dienst als gids bij de organisatie. We zouden de nacht doorbrengen in haar huis. Net als alle Black H'mong vrouwen (alsook de andere stammen) liep ze in klederdracht, dat geeft wel een heel bijzondere sfeer in het gebied vind ik. 

We vertrokken samen en werden direct vergezeld door een oudere H'mong dame die me het hemd van het lijf vroeg. Ik was al een beetje gewaarschuwd door info op de website en vroeg My waarom ze meeliep. Het komt erop neer dat ze je wil helpen tijdens de tocht en dat je aan het eind je dan verplicht voelt om wat bij haar te kopen. Ik zat daar niet op te wachten en na 4 keer duidelijk zeggen dat ik niets ging kopen en als dat haar doel was dat ze iemand anders moest zoeken, vertrok ze gelukkig. Voor de gids is het moeilijk om ze weg te sturen, omdat ze deel uitmaken van dezelfde stam en leefgemeenschap, ik kan dat wel begrijpen. Gelukkig informeert de organisatie van tevoren voldoende via hun website, zodat de gidsen niet in de problemen komen. Het zijn tenslotte hechte gemeenschappen waarin ze leven. 

Enfin, we gingen samen op pad, eerst nog over wat geasfalteerde wegen, maar al gauw werden het kleine zandpaadjes, keien-paadjes, modderstromen, watervalletjes of zelfs alleen wat stapstenen (check o.a. het filmpje) Het had wat geregend, de voorspellingen waren ook niet echt goed en het was bewolkt, maar dat maakte het niet minder indrukwekkend.........wat een prachtige omgeving! Door de rijstvelden, bossen, kleine dorpjes, over en door rivieren, heuvel op en af........het was fantastisch. We hebben geluncht ergens onderweg in een primitief hutje, maar met heerlijk eten. Daarna weer verder en uiteindelijk kwamen we aan in Lao Chai, waar My woont. We werden hartelijk verwelkomt door schoonmoeder, Mrs Di, een mini-vrouwtje met een grote glimlach, 2 gouden tanden en geen woord Engels sprekend. Ze heeft een handcraft shop, van hennep maakt te zelf garen, weeft dat tot stof, verft het met indigo blauw en maakt daar dan kleden, kussenslopen, tassen en kleding van. Alles met de hand gemaakt, met vele kleuren, batik figuren en borduursels. Prachtig en helaas veel te groot om mee te nemen in m'n backpack...... 

Er is een video gemaakt over het bedrijfje van Mrs. Di en My. Zie http://youtu.be/WZ0VA1t4-9w

Samen met My maakten we het eten in de voor ons primitieve keuken en konden we om 19 uur aan tafel. Veel verschillende gerechten en het was heerlijk. De schoonvader probeerde me nog te verleiden tot het drinken van een zelfgebrouwen drankje, maar dat heb ik vriendelijk afgeslagen. Ik denk dat het alcoholpercentage ver boven de 40 procent was....... Na het eten nog even bij elkaar gezeten, maar een gesprek lukte niet echt, omdat alleen My Engels spreekt. Dus tegen 21 uur zochten we het bed op, de familie staat altijd om 5 uur op en gaan dus eigenlijk nooit laat naar bed. Omdat ze vaak gasten hebben (de homestay is een deel van hun inkomen) is de hele zolder ingericht met keurige matrassen en klamboes. Het is een redelijk ruim huis, zonder echt meubilair zoals een bankstel oid, geen bedekking op de vloer, maar wel met een westers toilet, een douche met warm water en....... WiFi! Nog niet zo lang overigens, maar ik stond versteld en heb er uiteraard dankbaar gebruik van gemaakt.

  
Slapen ging best goed, ondanks het noodweer dat 's nachts losbarstte. Ik kreeg een lekker ontbijtje met pancakes de volgende dag en het was de bedoeling dat ik alles op at zei My. Stapeltje van 7 pannenkoeken in de ochtend! Gelukkig kon ik er 5 kwijt aan de kinderen en neefjes van My. We waren al vrienden nadat ik wat snoepjes uitgedeeld had, maar nu helemaal :-) 

Samen gingen we weer op pad over een iets drukkere route. Omdat het zo geregend had waren de paden slecht begaanbaar, het was spekglad en sommige stukken echt steil. Behoorlijk heftig, maar ook zo bijzonder en prachtig om mee te maken. Onderweg konden we regelmatig even rusten en dat was ook echt wel nodig. Uiteindelijk kwamen we bij de watervallen uit en hebben we daar een poosje uitgerust en onze schoenen wat schoongemaakt, voor zover dat mogelijk was. 

Wat is het dan heerlijk om na de trekking weer normaal te douchen, schone kleren en in een schoon hotelbed te kunnen duiken. Uiteraard heb ik me m'n pijnlijke benen nog wel even laten masseren in een van de vele massagesalons, maar of het daar nu beter van moet worden?! Het was best hardhandig en wat onhandig....... De beste masseuse woont nog steeds in Erica wat mij betreft......

Op dinsdagavond nam ik de nachttrein weer terug naar Hanoi en lag ik weer samen met Sok en Florence in een cabine. Wederom erg gezellig en afgesproken om 's avonds wat samen te eten. Bij aankomst in Hanoi om 5 uur 's ochtends besluit ik om te lopen naar m'n hostel, het is maar 2 kilometer en ik kan er zo vroeg toch nog niet terecht omdat ze volgeboekt zitten. Direct voel ik me weer een soort van thuis in deze stad en loop richting het meer. Daar heb ik met verbazing een uurtje op een bankje gezeten om te zien dat de halve stad er sport, of in elk geval een poging doet. Een hele groep dames doet Tai Chi en er wandelen honderden mensen een rondje om het meer. Een paar fanatiekelingen rennen ondanks dat het al rond de 30 graden is. Erg grappig om te zien welke oefeningen ze doen, het is een beetje uit het oude Jahn tijdperk (voor de ALO-ers onder ons), veel kleine snelle rek bewegingen en vooral veel met je armen zwaaien. Ik heb het stiekum proberen op te nemen, zie de filmpjes. De echt ouderen zitten met een groepje op een bankje een slaan met de vlakke hand over hun lichaam, een soort van opkloppen lijkt het wel. En ondertussen natuurlijk gewoon kletsen, erg grappig om te zien. Ze vinden mij blijkbaar ook grappig, want ze lachen me bijna uit en één dame begint ook op mijn arm te kloppen. We moeten er met z'n allen erg om lachen en proberen een gesprek te voeren, maar verder dan onze namen en Holland komen we niet. 

Back in Hanoi dus en niet helemaal zonder reden. Ik heb het zo naar m'n zin dat ik me veel te laat realiseerde dat ik al meer dan 4 weken in Vietnam ben. Mijn visum is maar 30 dagen en je moet een geldig visum hebben om het land weer uit te kunnen. Dom, dom, dom, en voor een control-freak best bijzonder, maar het geeft ook direct aan dat ik wel heel relaxt ben hier :-). In de mailwisseling met de Nederlandse ambassade werd ik verzocht om naar de Immigratiedienst te gaan en daar een verlenging aan te vragen. Na een uurtje wachten was ik aan de beurt en gaf de dame aan dat het 5 werkdagen zou duren, dat betekende dat ik nog inclusief het weekend in Hanoi zou zitten. Ze vroeg me wanneer ik verder zou reizen en ik gaf aan dat ik zo snel mogelijk naar Laos wilde. Ze buigt zich voorover en fluistert snel dat ik het sneller en goedkoper kan regelen via een locale Travel Agency. Ik kijk haar verbaasd en vragend aan, ze kijkt vriendelijk glimlachend terug en knikt. Nou, het is het proberen waard en inderdaad via de Agency waar ik de trip naar Halong Bay geboekt heb, kunnen ze het binnen 3 dagen voor me regelen. 

Nog 2 dagen Hanoi dus en die breng ik wederom door met wat wandelen, lezen en gezelligheid 's avonds met Sok en Florence. Ik blijf me verbazen over de verkeersdrukte, het getoeter, de volle stoepen met mobiele keukentjes met tafeltjes en krukjes, de vele verkopers, TukTuks, maar ook aan hoe gemakkelijk je daaraan went. Het oversteken is en blijft een belevenis, maar ook dat gaat vanzelf inmiddels. Don't stop, don't run en iedereen laveert gewoon om je heen. 

Gisteravond vloog ik naar Luang Prabang in Laos en werd hartelijk ontvangen in een prachtig guesthouse. Een nieuw land en een nieuwe cultuur, ik heb enorm veel zin om het te ontdekken.

Dag Vietnam, het was geweldig! Hallo Laos, ik laat me graag verrassen........