Welcom to Jordan......

Hoe vaak zou ik het de afgelopen 2 weken gehoord hebben? Minimaal 20 keer per dag denk ik. Overal waar je komt en gegroet wordt, word je verwelkomd met een vriendelijk “Welcome to Jordan”. Ook als je afsluiting van een gesprekje of na aan vraag...... wat een ontzettend vriendelijke, behulpzame inwoners hier.

Natuurlijk had ik ook enige twijfel en werd het me regelmatig gevraagd voordat ik vertrok: is het wel veilig om als vrouw alleen in een land in het Midden-Oosten te reizen? Jordanië ligt tussen Syrië, Irak, Israël, Egypte en Saoedi- Arabië ingeklemd en dat zijn nu niet echt de meest stabiele landen...... Toch is Jordanië het veilige baken tussen alle onrust in de buurlanden. Er zijn veel vluchtelingen opgenomen uit Syrië en Irak, zij leven in de grensgebieden en als toerist moet je daar dus niet naar toe (wordt overigens ook afgeraden door Ministerie van Buitenlandse Zaken). En dan onze vooroordelen over het islamitische geloof...... gewelddadig, terroristisch en/of extremistisch, barbaars, primitief en de Islam onderdrukt vrouwen........ Er zijn goede en slechte mensen overal ter wereld, gelukkig is het overgrote deel goed en helemaal in Jordanië. Ik ben echt niemand tegen gekomen die iets slechts wilde, onvriendelijk was, me geld af wilde troggelen of wat dan ook. Alleen maar interesse vanuit de mens, zowel mannen als vrouwen!

Het geloof schrijft voor om als vrouw een sluier te dragen, maar dat geldt niet voor toeristen. Ik vind het wel normaal om me volgens de regels en gebruiken te gedragen in het land waar ik te gast ben, dus hou ik rekening met de kledingvoorschriften, de schouders en knieën bedekken. En natuurlijk is m’n hoedje mee en m’n trouwe metgezel vanwege de zon.

Uiteraard heb ik me ingelezen van tevoren, alhoewel het plannen van deze trip vrij spontaan opkwam en er niet veel tijd was. De mogelijkheid om nog even weg te gaan voordat ik weer begin te werken, was wel heel aantrekkelijk natuurlijk. Ik wilde graag alles zelf regelen en reizen zoals ik het liefste reis; een ticket kopen en dan maar zien waar ik overnacht en wanneer ik waar naar toe reis. Booking.com, Skyscanner.com en Tripadvisor zijn mijn grote vrienden normaal gesproken. Ik kon het nu niet binnen 4 dagen voor elkaar krijgen en schakelde dus toch een reisorganisatie in. Zij boekten mijn vluchten (nachtvluchten en dus 2 extra dagen), de overnachtingen en een huurauto. Ook mijn visum en een taxi van en naar het vliegveld is inclusief, wel zo handig i.v.m. aankomst- en vertrektijden midden in de nacht. Het was wat kort dag allemaal, maar wat kan er mis gaan? M’n backpack ligt gewoon op zolder, ik weet wat ik nodig heb aan kleding en accessoires als ik maanden op ga, dus voor 2 weken is het zo gepiept. Zonnebrandcrème, zonnebril, hoed en voor deze bestemming broeken over de knie zijn naast m’n paspoort, telefoon, bankpas en creditcard en opladers de belangrijkste dingen. Wat een fijn gevoel om weer m’n backpack in te pakken (weer maar 10 kilo) en m’n kleine dagrugzakje in te pakken voor de dingen onderweg. Op naar Jordanië!

De beide vluchten met Turkish Airways waren prima, een tussenlanding op Istanbul en daarna door naar Amman. Al voor de paspoort controle stond een reisagent me keurig op te wachten en verzorgde mijn visum, liep mee naar de bagageband en naar de driver die me naar het hotel bracht. Inmiddels had ik al 10 keer “Welcome to Jordan” gehoord. De driver was alleraardigst en geïnteresseerd en gaf me nog wat tips voor Amman. In het hotel wachtte ik een uurtje tot mijn kamer klaar was en heb ik een paar uur slaap ingehaald. Fijn na niet zoveel slapen in een vliegtuig.

Rond 13 uur vertrok ik te voet naar het centrum, een tocht van zo’n 5 kilometer en onderweg werd ik vriendelijk begroet. Er kwam een man net zijn huis uit met 2 flesjes water om naar zijn auto te gaan, hij groette me en gaf me een flesje water. Ik mocht niet weigeren en “Welcome to Jordan”! Direct een warm en veilig gevoel. Iedereen groet met een grote glimlach en ik word intens vrolijk en blij dat ik de beslissing nam om toch af te reizen. Ik dwaal wat rond in de stad, drink een cola light op een terras en wandel, zeg maar rustig klim, naar de Citadel. Amman bestaat uit 7 heuvels en de Citadel staat op een van deze heuvels, een aardige klim. Als ik nog een paar honderd meter moet, komt een taxi chauffeur naast me rijden en vraagt of ik een taxi wil. Nee hoor, ik loop wel even, ben er bijna. Nee zegt hij, ik rij er toch heen, je kan zo even instappen, kost niets. En........ “Welcome to Jordan”.......... Fijn om je zo welkom te voelen!

Duizenden jaren lang werden politiek, religie en bestuur in de regio vanuit de Citadel bestuurd. Sporen van bewoning op dit hoog gelegen deel gaan terug tot in de Bronstijd. Resten van de Romeinen, maar ook van de Byzantijnen en Omajjaden vind je er terug. De twee gigantische staande pilaren zijn de overblijfselen van de Romeinse tempel van Hercules. Het is warm, maar wel met wolken aan de hemel en dat geeft prachtige foto’s. Ook het uitzicht op de stad is bijzonder. Ik ga lekker een poosje zitten op een muurtje en vermaak me met het rondkijken naar een groep Aziaten, die werkelijk overal foto’s van nemen. En de dames die perfect gekleed minimaal 100 poses en 1000 foto’s later tevreden naar beneden lopen. Ze zijn vast terug te vinden op Instagram en Facebook :-).

Als ik op reis ben buiten Europa koop ik eigenlijk altijd een SIM kaartje, zodat ik data heb onderweg en niet altijd afhankelijk ben van WiFi. De verkoper regelt daarna heel lief een Uber (soort privé taxi) en die brengt me voor 2 JD, ongeveer €2,50 naar het hotel, daar wil ik geen 4 kilometer voor lopen.

Maandag wordt mijn huurauto bij het hotel afgeleverd, een nieuwe Renault Sandero Stepway met pas 3500 km op de teller. Wel beetje spannend om in Amman te rijden, regels zijn er wel, maar worden niet gevolgd. Gelukkig rijdt men wel gewoon rechts, maar strepen ontbreken op de rijbaan, een 2 baans weg is zomaar en 3 of 4 baans en links en rechts inhalen kan allemaal. Ik rijd eerst maar een beetje op de rechterbaan, totdat ik er achter kom dat daar zomaar gestopt of geparkeerd wordt, zonder richtingaanwijzer uit te doen. Dus een baan verder naar links en daar blijf ik een beetje met de stroom meerijden. Buiten Amman is het prima rijden, de wegen zijn eigenlijk overal goed en het is er veel minder druk. Waar ik telkens van schrik zijn de onaangekondigde drempels. Een weg waar je 80 km mag en dan zo in 1 keer een drempel waar je met 40 overheen moet, omdat je anders een stukje gaat vliegen. Wees gewaarschuwd als je ooit zelf gaat rijden J. Ik rijd richting Jerash en parkeer vlakbij de archeologische site. Helaas word ik de verkeerde kant opgestuurd voor de ticketbooth, dus de eerste 4 km heb ik er al op zitten voordat ik ook maar binnen ben.

Jerash is één van de best bewaard gebleven Romeinse steden ter wereld. De oude stad wordt ook wel het Pompeii van het Midden-Oosten genoemd. Enkele gebouwen dateren van de 2e eeuw v. Chr. toen Alexander de Grote over het gebied heerste. Aan het einde van de 20e eeuw heeft een groep archeologen een deel van de oude stad opgegraven en enkele monumenten gerestaureerd. Nog steeds is een groot deel van Jerash onopgegraven. Bij aankomst van de archeologische site zie je direct de mooie toegangspoort: de triomfboog van Hadrianus. Vanuit daaruit loop je door de oude stad en kom je langs een ovalen plein omgeven met zuilen, een mooi theater, de tempel van Artemis en de kathedraal. De weg vanaf het ovale forum richting het theater (de Cardo) met zijn zuilenrij  was vroeger de hoofdweg in het oude Jerash en aan deze straat vond je de belangrijkste gebouwen van de stad, tempels, fonteinen en markten.

Ik dwaal een paar uur rond, maak enorm veel foto’s, want het is er prachtig. Er zijn wat wolken en dat maakt de plaats nog fotogenieker dan het oorspronkelijk al is vind ik. Aan het begin zijn er best wat mensen, de groep Fransen uit mijn hotel zijn er ook toevallig, maar des te verder ik doorloop, des te minder mensen zijn er. Op diverse plaatsen ben ik helemaal alleen........ Als ik bij theater bijna aan het eind van de site ben, klim ik helemaal naar boven en ga een poosje lekker zitten. Het is enorm hoog en je kunt je bijna niet voorstellen dat dit al eeuwen oud is. Ik denk even aan onze toneelvereniging in Exloo en ga maar eens voorstellen om hier de volgende voorstelling op te voeren. Best een mooi decor :-)

Na een paar uur besluit ik dat het genoeg geweest is en rij ik naar het kasteel van Ajluin. Bij het restaurantje bij de ticket shop koop ik een broodje en een water en even later rij ik omhoog naar het kasteel. Het kasteel is groot, lekker koel en ook hier dwaal ik wat rond.

De terugweg is best weer druk en ik kom om 20 uur aan in mijn hotel. Even kijken of ik ergens een lekkere cappu kan bemachtigen en tot mijn grote vreugde is er een Starbucks in de buurt...... Weer in de auto en het was het waard, wat een lekker kopje! Hier start ik dinsdag ook, om even wat mail en appjes te beantwoorden en om na de spits te gaan rijden. Ik rijd vandaag via de Kings Highway naar verborgen stad Petra, de highlight van Jordanië, een tocht van zo’n 200 km. Het is stuk door Amman is weer chaotisch, maar daarna is het een mooie rechte weg ik tuf ik door allerlei plaatsjes, totdat ik de bergen in rijdt. Ik had al gelezen dat het eerste hutje een mooi uitzicht geeft en stop daar dus ook. Ik word hartelijk verwelkomd door Hani, krijg een kopje thee, klets wat met andere reizigers en Hani probeert me over te halen bij hem te blijven of dat hij met me mee mag. Niet op een vervelende manier overigens, ik heb vriendelijk bedankt voor de eer en bedenk dat ik vanaf nu gewoon hartstikke verliefd ben op iemand in NL. Afscheid van Hani en hij geeft me z’n telefoonnummer, mocht ik me bedenken..... Vrolijk vervolg ik mijn tocht door de Wadi Mujib en slinger de weg door de bergen omlaag naar de dam. Ik stop af en toe en blijf foto’s en filmpjes maken, maar die kunnen de werkelijke schoonheid niet vastleggen. Wat voel ik me weer bevoorrecht hier te mogen rijden en te zijn.

Een uurtje later kom ik langs een hutje en ook hier stop ik even voor een kopje thee en het uitzicht. Sami verwelkomt me hartelijk en verbaasd zicht erover dat ik alleen reis. Ik voel hem al aankomen....... of ik geen man heb. Nee antwoord ik, maar ik ben wel verliefd. Dat vind hij jammer, want anders had hij mijn man wel willen zijn. Ik begin in mezelf te grinniken, maar hij is alleraardigst en we hebben een leuk gesprek over het leven, de verschillen tussen onze opvoeding en levensomstandigheden. Beiden wel erg gelukkig, dat dan weer wel. Ook van Sami neem ik uiteraard afscheid en ik rij door naar Wadi Musa het dorpje naast Petra, toch nog zo’n 2 uur verderop en weer een stuk over een prachtig route. Ik rijd door naar het hotel, parkeer voor de deur en zie dat de entree van Petra zo’n beetje voor de deur is. Ik eet even wat bij de buren en ga vroeg naar bed, want de wekker staat om 5.30 uur.

Petra, of Raqmu zoals de Jordaniërs de stad noemden, is gelegen in een kloof in de heuvels en rode en oranje bergen en slechts bereikbaar door een smalle, lange kloof. De Nabateeers bouwden zo’n 2000 jaar geleden huizen, tombes en tempels gehakt uit het rode zandsteen en geïnspireerd door de Griekse bouwstijl en later ook door de Romeinse en de Egyptische. De stad ontstond omdat het een belangrijke handelsroute was tussen Europa en het oosten en in hoogtijdagen woonden er zo’n 25.000 mensen. De stad raakte verlaten toen de scheepvaart de belangrijkste handelsroute werd. Pas in 1812 werd de stad herontdekt voor de westerse wereld, maar waren er enkel ruïnes over. Pas veel later begonnen de archeologische opgravingen. Uiteraard staat de stad op de UNESCO Werelderfgoedlijst, maar werd in 2007 ook verkozen tot een van de 7 nieuwe wereldwonderen.

Om 6 uur precies sta ik voor de ticket office met nog een aantal vroege vogels. Ik reken 50 Jordaanse Dinar (62 euro) af en begeef me naar de toegangsweg richting Petra. Uiteraard had ik me goed ingelezen en was ik voorbereid op alle gidsen die me een ritje per paard of ezel aanbieden (gratis, maar ze verwachten wel een enorme fooi later) of de route naar het uitzichtpunt op de Treasury. Ik zeg weer een aantal keren “No, thank you” en loop door naar de Siq, de smalle kloof omgeven door absurd hoge rotswanden, die toegang geeft naar uiteindelijk de wereldberoemde verborgen stad. En dan ben ik er zo ineens...... ik zie de Treasury door de spleet en ben compleet verrast..... Zelfs in de schaduw is het indrukwekkend om er te staan. De verkopers staan er uiteraard ook, of ik met de kamelen op de foto wil, of ik een ritje wil en of ik naar het hoge uitzichtpunt wil voor 10JD. No, no, no thank you....... En dat is bijna ook de laatste keer die ochtend dat ik het moet zeggen. Ik wil zeker wel naar het uitzichtpunt, maar dan op mijn eigen manier. De route van de verkopers/gidsen is aan de linkerkant via een steile trap en later via een gevaarlijke steile route en daar willen voor betaald worden. De route die ik ga volgen is rechtsom en is langer, maar minder gevaarlijk en doe ik gewoon op mezelf. En het is me nogal een klim..... honderden traptreden klim ik naar boven met een prachtig uitzicht en helemaal alleen. Ik geniet me suf, het was een goede stap om zo vroeg weg te gaan en deze route te nemen. Op een wat onduidelijk aangegeven punt zijn nog 3 dames die niet weten waar ze heen moeten en samen komen we eruit. We lopen een stukje naar beneden (dat voelt heel onlogisch), maar komen uiteindelijk wel aan bij het uitzichtpunt. Er is een hut en je mag er komen zitten en genieten van het uitzicht als je een drankje koopt........ Natuurlijk willen we dat wel na zo’n klim. Wat een prachtig uitzicht en wat bijzonder om hier te zijn. Er komen nog meer toeristen en we hebben het best gezellig met z’n allen. Natuurlijk moeten er foto’s genomen worden (er zijn ook een paar echte Insta girls, die make-up checken, haren kammen, prachtige jurken aanhebben en honderden foto’s maken in allerlei poses...... erg vermakelijk om te zien).

Naast me zit Jordan uit Chili en hij reist ook alleen, we kletsen wat, maken foto’s en wachten totdat de Treasury helemaal in de zon is. We lopen samen het pad weer terug en nemen daarna afscheid. Hij loopt terug naar de Treasury en ik ga richting de High Place of Sacrifice, inderdaad hoog gelegen en weer een behoorlijke klim, maar met wederom prachtige uitzichten. De High Place of Sacrifice zelf is niet zo heel bijzonder, maar een stukje verderop het uitzichtpunt wel. Weer een hutje met bedoeïenen die er wonen en waar je een drankje kunt krijgen. Ik ga lekker op de rand zitten en geniet weer een uurtje van het uitzicht op het Theater, de Royal Tombs en Street of Facades.

Vanaf de top wandel ik via de andere kant naar beneden en volg de Wadi Farasah route naar beneden. Ik doe er dik 2 uur over, maar oh, wat is het er mooi en bijzonder. Ik ben helemaal alleen en kom amper andere mensen tegen, wat ontzettend gaaf om hier te mogen zijn en te lopen. Ik maak ladingen foto’s en filmpjes, wat word ik hier toch ontzettend blij van! Als ik bijna bij het eindpunt ben raak ik de weg kwijt, niet alles staat goed aangegeven. Vanaf een rots wordt er naar me geroepen en word ik de goede kant op gestuurd. Inmiddels heb ik gezelschap van een groepje tieners uit de USA, die ook de goede kant op geschreeuwd werden. Ze houden me goed in de gaten, want een vrouw alleen, daar moet je natuurlijk wel goed voor zorgen. We nemen gezamenlijk een watertje bij een van de tentjes onderweg en kletsen wat. Zij gaan vrij snel weer verder, want ze moeten eind van de middag al weer weg. Ik heb veel meer tijd, dus blijf nog wat rondhangen, voordat ik helemaal naar beneden ga naar The Basin. Daar plof ik voor minimaal 1,5 uur op een stoel neer en vermaak met met alles wat er om me heen gebeurd en wat kletsen. Ik gun mezelf even een lange pauze, want de laatste tocht die ik ga maken zal zo’n beetje de zwaarste zijn en dat wil ik niet om 2 uur in de hitte gaan doen. Daarnaast zal het einde van de middag ook een stuk minder druk zijn en is er een kans dat ik weer hele stukken alleen kan lopen.

Om de hoek van The Basin ligt het pad naar de Monastery, ook wel bekend als Ad-Deir. Dit is het grootste monument in Petra, met een hoogte van maar liefst 48,3 meter en een breedte van 47 meter en geïnspireerd op de Treasury, maar dan dus nog een stuk groter. Het is zo’n 800 treden klimmen naar dit hoog gelegen bouwwerk, wat zeker na de andere beklimmingen van vandaag best zwaar is. Het was een heftige tocht, maar als je er dan bent....... Wow, wat een fantastisch gevoel. Tegenover de Monastery is een vrij grote koffietent, waar je van alles kunt eten en drinken. Ik ga lekker zitten en geniet wederom weer het mooie uitzicht en de rust. Want zoals ik verwachtte, er zijn maar een paar mensen hier, het is inmiddels 17 uur en vele toeristen zijn alweer met de bus vertrokken. Het waait behoorlijk en af en toe is het een flinke zandstorm, maar dat weerhoudt me niet om toch nog even bij het uitzichtpunt te gaan kijken. Onbewoonde hut, maar zeker leuk om er even te kijken en te filmen, oppassen dat ik niet weg waai.............

Rond 18 uur loop ik naar beneden en ook daar doe ik een uur over, daarna moet ik nog helemaal naar de ingang lopen en dat kost ook minimaal een uur. Uiteraard word er gevraagd of ik op een ezel, paard of kameel wil, maar nee, ik loop wel. Ik heb namelijk mijn vraagtekens wel bij het welzijn van deze dieren, die de trappen op en af moeten lopen/rennen met veel te zware toeristen........ Inmiddels heb ik geen voeten meer over en heb ik het idee dat de Siq drie keer zo langs is dan de heenweg. Ik ben ontzettend blij als ik de uitgang uiteindelijk zie en het kleine stukje naar het hotel red ik ook nog net. Naast mijn hotel zit een beroemd restaurant en ik heb niet meer de moed om eerst te gaan douchen en andere kleren aan te trekken en dan te gaan eten. Ze doen nergens moeilijk over en ik eet een heerlijke schotel met allerlei vlees en groenten en lig om 22 uur fris gedoucht en uitgeput in m’n bed. 23,8 km, 36.635 stappen en abnormaal veel traptreden hebben m’n voeten vandaag voor de kiezen gehad........ Wat een dag, wat een indrukken en wat een magische omgeving!

Woensdag sta ik wat stijf en met spierpijn op en rijd ik richting de Wadi Rum, een vallei met rotswanden van zandsteen en graniet van zo'n 720 km2. In 2011 is Wadi Rum door UNESCO op de werelderfgoedlijst geplaatst. Uiteraard ga ik hier een Jeep tour doen. Met Youssef spreek ik telefonisch af (altijd een SIM kaartje kopen in een ander land buiten Europa!) dat hij me ophaalt vanuit het Camp voor een 3 uur durende tocht. Bij aankomst in het Camp kan ik direct in m’n tentje m’n bagage achterlaten en ga ik samen met Youssef op pad, die me Princessa blijft noemen de rest van de dag. Hij gaat eerst even langs de winkel en koopt een ijsje voor me en een drankje, waarna we doorrijden naar een prachtig overzicht waar de film Lawrence of Arabia o.a. is opgenomen. Er volgt een prachtige tocht door de woestijn, met diverse stops op bijzondere plekken en bij tenten waar we een kopje thee aangeboden krijgen door bedoeïenen...... Bij het woord woestijn denk ik aan gele zandvlaktes, maar deze woestijn is een echte wadi (vallei) en bestaat voornamelijk uit gele en rode rotsen, en daardoor ook gele en rode zandgedeeltes, echt prachtig. Op de foto’s kun je het uiteindelijk toch niet vangen hoe bijzonder het is, je moet het met eigen ogen zien!

De overnachting was op een vrij luxe Camp met veel voorzieningen, een volgende keer wil ik toch graag in een tentje onder de sterren in de woestijn overnachten en dan ontwaken met de sunrise en een kopje thee….. Ik moet dus nog een keer naar Jordanië J

De volgende dag rijd ik door naar de kustplaats Aqaba, een echt strand-, duik- en snorkel paradijs. Aqaba grenst aan de Israëlische stad Eilat en liggen aan het uiterste noorden van de Rode Zee. Ik ben helemaal geen strand mens, maar kom hier om te duiken. Ik zoek een goede duikschool op en vertrek met Laurent in een oud busje richting het strand. Dit wordt de eerste keer dat ik vanaf een strand ga duiken i.p.v. een boot, ik ben benieuwd. Ik ben de enige gast vandaag en mag zelf kiezen waar ik wil duiken. Ik kies voor de Cedar Pride, een vrachtschip dat in de jaren 80 uitbrandde voor de haven van Aqaba en tot zinken werd gebracht door de toenmalige Prins Abdullah, speciaal om het duikplezier aan de kust te verhogen. Ik heb nog nooit bij een wrak gedoken en vond het prachtig. Het is leuk om over het dek en langs de mast en de kooi bovenop de mast te zweven. Overal groeit al koraal, mooi! De 2e duik is naar de Japanese Garden, een prachtig, gezond en uitgebreid koraal. Ik besef dat ik een beetje verwend ben in voorgaande jaren, ik heb gedoken op plekken waar ik omringt werd duizenden gekleurde vissen en koraal, dat is natuurlijk niet overal zo. Toch was het heerlijk om weer in de onderwater wereld te zijn en heb ik er vreselijk van genoten.

Het is erg warm in Aqaba, terwijl Nederland ook puft tijdens een hittegolf, wordt hier nog een dag de 45 graden aangetikt. Echt veel te heet wat mij betreft en op zondag skip ik de duik in de middag, ik voel me helemaal niet fit en zoek de airco in m’n hotelkamer op. Als ik later op de avond toch maar even naar buiten ga om te eten en een rondje te lopen is het nog 35 graden………. 

Na een nachtje slapen voel ik me een stuk beter en na het ontbijt stap ik weer in m’n trouwe Renault richting de Dode Zee. Een rit van 200km door een beetje saai, kaal landschap. Ik moet tanken en verbaas me over de enorme luxe tankstations hier overval. Een bediende gooit m’n auto vol en vraagt natuurlijk waar ik vandaan kom. Een andere man staat erbij en vraagt direct of ik ook nog naar de Wadi Araba ga. Ehhhh.... nee, ik ga naar de Dode Zee. Je komt er langs en het is echt fantastisch, met witte rotsen, bijna geen toeristen en je moet het gezien hebben. Ik ga nu, je kan achter me aan rijden! Ehhhhh..... tja, waarom niet? Vertrouwen hebben in de mens Cis! En wat was het leuk, Mohammad is een tourguide, maar vooral een vrolijke, gezellige en innemende man van 36 jaar, met al het nodige meegemaakt. Hij is opgegroeid in de woestijn, heeft zichzelf leren lezen en schrijven en Engels leren spreken door met toeristen te praten. Inmiddels werkt hij voor zichzelf en organiseert diverse trips en tours voor toeristen. Ik stap uiteindelijk bij hem in de Jeep en we rijden de Wadi in..... daarna lopen we en stuk en het is echt een mooie kloof. Als we terugrijden stopt ie in de schaduw, pakt een lading kussens en zet een kopje thee op een brandertje. We kletsen heel wat af en lachen om de dingen die we beleeft hebben..... En weer een onverwachte leuke en bijzondere ontmoeting, als je overal voor weg loopt en “nee” zegt, maak je dit soort bijzondere dingen ook niet mee. We nemen afscheid en ik rij door naar het noorden, richting iets koelere oorden.

Bij het Dead Sea Spa Hotel vraag ik of ik een middagje aan het strand en zwembad door kan brengen en vraag wat het kost. Toch een voordeel als je blond bent en alleen reist..... ik krijg een gratis ticket en mag zo doorrijden! Prachtig hotel en de zwembaden nog mooier. Ik kleed me om en loop naar het strand aan de Dode Zee. De Dode Zee is negen keer zouter dan de Middellandse Zee en daardoor blijf je gewoon echt drijven. Een gek, maar grappig gevoel, je voeten gaan onmiddellijk boven water en je kunt relaxt op je rug liggen (en een boekje lezen) zonder moeite te doen. Het is wel uitkijken om geen water in je ogen te krijgen, dus ik blijf angstvallig met m’n hoofd boven water. Een kwartiertje dobberen en daarna insmeren met Dode Zeeklei, een heerlijke modderpakking. Niet echt elegant (Zwarte Piet bij de Dode Zee :-)), maar na het afspoelen heb ik een zijdezacht huidje zoals ik nog nooit gehad heb........ Ik eet een broodje, zwem nog wat en dan is het toch tijd om terug te rijden naar Amman, een kleine 60 kilometer, want ik moet m’n auto inleveren vanavond.

Wat gaat de tijd toch snel, ik ben alweer terug in Amman en het einde van de trip nadert. Op dinsdag ga ik de stad nog even weer in, loop wat rond en lunch op een heerlijke plek. Als ik terug ben in het hotel kleed ik me nog een keer om, pak m’n tas goed in voor de terugvlucht en staat de driver later op de avond klaar om me naar het vliegveld te brengen. Twee nachtvluchten later en een paar uurtjes slaap sta ik om 10 uur op Schiphol, waar vrienden Eric en Jannet met dochter Sophie op het punt staan om naar Griekenland af te reizen. We drinken samen een cappuccino (uiteraard bij de Starbucks) en zij gaan richting gate en ik richting bagageband, waar m’n backpack nog zielig alleen rondjes draait op de band…..  Een paar uur later zit ik in m’n tuin in het Drentse Exloo en kijk terug op weer een bijzondere reis. Wat ben ik blij dat ik alsnog gegaan ben ondanks de twijfels en de korte voorbereidingstijd. Wat een bijzonder land met prachtige en interessante cultuur en wat een ontzettend gastvrije en vrolijke bevolking. Vooral de stad Petra heeft diepe indruk op me gemaakt, ik had daar nog wel een dag willen ronddwalen. En op de vraag : is het veilig om als vrouw alleen te reizen in Jordanië, kan ik volmondig JA zeggen.

Op naar nieuwe avonturen in de toekomst, m’n wensenlijst wordt alleen maar langer. Voorlopig moet er even hard gewerkt worden en ook in dat avontuur heb ik onwijs veel zin!

PS: ik heb naast veel foto’s ook veel filmpjes geüpload deze keer, bekijk ze zeker even voor een betere indruk van de omgeving.