Relax op the Perhentian Islands

Abrupt werd ik wakker van de wake-up call van het hotel om 4.30 uur........ de taxi zou me om 5 uur ophalen en naar het vliegveld brengen, op weg naar een droomlocatie, de Perhentian Islands, aan de oostzijde van Maleisië.

Hoeveel taxichauffeurs zouden er zijn in Kuala Lumpur? Ik had dezelfde chauffeur als een week geleden, bijzonder. Hij vroeg meteen wanneer ik weer terug kwam en of hij me dan weer weg mocht brengen. Als ik dan vertel dat ik geen plan heb, het dus nog niet weet en alleen reis (where are your husband and childeren?) word ik steeds weer raar aangekeken. Helemaal alleen op reis, wat zielig........  ik weet nog steeds niet of ze me ook geloven als ik heb uitgelegd dat ik het fantastisch vind om alleen te reizen en dat ik zeer zeker niet zielig ben. Ze vinden het hier in Azië wel bijzonder in elk geval. 

M'n vlucht ging om 7.30 uur van Kuala Lumpur naar Kota Bahru. Ik stond versteld van hoe druk het al was om 6 uur in de domestic terminal..... Een klein hazenslaapje tijdens het uurtje vliegen en daarna een taxi zien te regelen richting haven vanaf het vliegveld. Ik haal m'n info eigenlijk altijd van internet nu o.a. via de Maleisie-info pagina en andere blogs hoe het ongeveer werkt op een bestemming. Maar deze keer was het onverwacht easy. De airport taxi verkocht een ritje inclusief retour ticket voor de boot. Er stond een jong Koreaans stel, dat net de taxi betaald had en ik kon met hen meerijden, de kosten hebben we gedeeld. Bijzonder, ze spraken geen woord Engels, maar ook geen Maleis...... lijkt me erg lastig als je in een onbekend land bent.

De taxi-chauffeur was een jonge vent(je) van 30 jaar en hij sprak een beetje Engels en vond het wel interessant om iemand uit Nederland te vervoeren. We hadden een leuk gesprek, over de verschillen in onze landen, maar ook in opvattingen, geloof en dagelijkse bezigheden. Na een uurtje waren we in de haven en konden we zo doorlopen de boot op. Mooi om te zien dat alles zo gladjes verloopt in het haventje. Al die niet-wetende reizigers worden opvangen (en in gebrekkig Engels met een grote glimlach geïnformeerd) door de medewerkers en ze zorgen tevens voor dat je op het goede eiland en bij de juiste accommodatie wordt afgezet. Ik laat het maar gebeuren allemaal en de overige reizigers ook. Het zal wel goed komen....... 

En natuurlijk kwam het goed. Op een soort speedboot werden we in een half uurtje naar de 2 Perhentian Islands gebracht. Twee bounty eilanden, parelwitte stranden, helder water en een van de beste duik- en snorkel omstandigheden van Maleisië wordt er geschreven. Er was maar 1 betaalbare accommodatie beschikbaar en dat was op het grote eiland (Besar), het kleine eiland (Kecil) staat meer bekend als backpackers eiland, maar daar kon ik dus niets boeken van tevoren. Ik werd  hartelijk verwelkomt door beheerder Chilly in mijn hotel  (het heet Draii Chalets, maar het zijn niet echt chalets, meer hele simpele motel kamers). In eerste instantie even wennen, want ik was de enige Westerse in het hotel en m'n kamer was wel heel erg basic, maar het was wel schoon, een redelijk bed, eigen 'badkamer' en een airco. Ik moet nog steeds wennen aan de badkamers hier (en heb het in andere Aziatische landen ook meegemaakt). De douchekop hangt vaak half boven de wc, zodat je er amper kan staan en de wc dus helemaal nat is na het douchen...... oppassen dus waar je de wc-papier rol hangt of legt.   

Ik ga de omgeving wat verkennen en er zitten met name resorts bij me in de buurt. Het Tuna Bay Beach Resort ligt naast m'n hotel en wordt een beetje m'n thuisbasis. Ze hebben er redelijke Wifi (traag, maar het werkt wel), goede Nespresso cappuccino en ook lekker eten blijkt later. Ik eet de eerste avond op het strand een heerlijke curry bij een locaal restaurantje en ik ontbijt er ook de volgende ochtend. De duikschool is naast m'n hotel en ook daar word ik hartelijk ontvangen. Ik schrijf me in en ik kan net zoveel duiken doen als ik wil en achteraf betalen. Het gaat er heel gemoedelijk aan toe en het voelt goed. M'n eerste duik is direct om 12 uur, best spannend weer. Mustafa, een Egyptische Belg :-), is m'n master en geeft me alle vertrouwen. Zodra ik in het water spring, m'n regulator in m'n mond doe en rustig afzak naar beneden, voelt het weer vertrouwd. Oja, zo voelde het........ Bijzonder! Een prachtig koraal, mooie gekleurde vissen en helder water, ik kijk m'n ogen uit. Ik vind het weer fantastisch en kom helemaal blij en onder de indruk boven. 

Bij de duikschool ontmoette ik de Nederlandse Erik en Solange en zoon Max. Zij deden de scuba course, een kennismaking en het eerste deel van de Open Water Course. 's Avonds hebben we samen gegeten en ook de rest van de dagen brengen we veel tijd door met elkaar. Solange en ik waren nieuwsgierig naar de andere kant van het eiland en hebben de jungle-trek dwars over het eiland gelopen. Niet alleen gelopen, maar ook klimmen en klauteren...... het was een echte trekking met veel hoogteverschil. We hoopten nog wat dieren te spotten, maar de enige dieren die we zagen waren musquito's. En vooral voelden......Solange werd helemaal lek geprikt, ik had iets minder last, mijn bloed is minder lekker denk ik. Onderweg werden we ingehaald door 2 meisjes van een jaar of 20, die een slang hadden gezien. Ze waren een beetje in paniek zelfs en gingen ons snel voorbij, uit angst dat de slang ze zou achtervolgen. Wij hebben natuurlijk weer niets gezien...... behalve die musquito's en een kleine varaan toen we beneden kwamen bij het strand. 

Deze kant van het eiland is wat authentieker, er staan ook een paar resorts, maar het lijkt minder luxe. Het strand is wat minder schoon en ook het water is wat troebeler.  We springen wel in het water om even af te koelen en nemen daarna de watertaxi terug naar ons strand. Er zijn geen wegen op het eiland, alle vervoer gaat via watertaxi's, boten of lopend over het strand. Voor €1,50 worden we weer keurig terug gebracht door een leuke boottaxi chauffeur naar 'ons' strand. 

Uiteindelijk was het een prima keuze om op dit eiland en dit hotel te zitten. Ik was voornamelijk op de duikschool, in het water of bij het Tuna Bay resort. Mijn kamer zag ik alleen om te slapen en te douchen en dat was prima. Er waren genoeg andere mensen in de buurt, de eerste dagen ook veel Nederlanders en later veel weekend toeristen.  Ook veel Maleisische toeristen, de meesten zijn islamitisch en ik blijf het bijzonder vinden dat de dames volledig gekleed en met hoofddoek op het strand zitten. Gelukkig zie je ook veel toch wel het water ingaan, nog steeds volledig gekleed natuurlijk en vaak ook met een reddingsvest om, omdat ze niet kunnen zwemmen.

Zaterdagmiddag vertrekken mijn nieuwe vrienden weer richting Nederland en ik zwaai ze uit op de steiger. Ik ga weer lekker bij Tuna Bay zitten met een cappuccino, m'n telefoon en Ipad en ga eens inventariseren wat de mogelijkheden zijn om verder te reizen. Dat is het enige nadeel dat er is als er niets vast ligt, je moet af en toe even de tijd nemen om te lezen, zoeken, plannen en te boeken. De Wifi is nog steeds traag en het boeken van vluchten lukt niet online. Jammer, dan moet dan maar als im weer op het vaste land ben. Later de op de middag heb ik nog een duik gepland staan en ik snorkel nog wat in het water voor het strand. 
Alleen de eerste twee dagen duik ik één keer op een dag, de rest van de dagen ga ik 2 keer per dag mee. Ik vind het echt fantastisch en merk dat het me ook steeds gemakkelijker afgaat. We gaan alle dagen naar verschillende duikspots, dus ik zie steeds weer andere koraalriffen en vissen.  Alleen die grote haaien en schildpadden wil maar niet lukken........ De onderwaterfoto's die ik plaats zijn overigens van de duikschool, mijn Iphone kan niet zo goed tegen water. Dit jaar heb ik ook m'n Go Pro camera mee en ik film veel en maak foto's. Als ik weer thuis ben kan ik op de laptop pas zien wat het is geworden, ik ben nu al benieuwd. Ik denk dat het niet in de buurt komt van de werkelijkheid, maar het is in elk geval een poging om het vast te leggen. Ik zeg altijd dat je ook bewust foto's in je hoofd moet maken, zodat je het ook zelf terug kan halen en de herinnering duidelijk blijft. Ik heb deze week echt heel veel foto's in m'n hoofd gemaakt, duiken tussen grote scholen gekeurde vissen bij een prachtig gekleurd koraal dat op een Japanse tuin lijkt, ik word er intens gelukkig van! 

Tijdens een van de duiktripjes ontmoette ik de Franse Sanae en hadden we een leuke avond, maar ook zij vertrekt helaas al de volgende dag alweer naar Thailand. Felicity en Nicole, moeder en dochter uit Nieuw-Zeeland, duiken ook vaak samen met me en we worden al het 'dream-team' genoemd. Dat is niet omdat we zulke goede duik-skills hebben, maar voornamelijk omdat we een van de weinige westerlingen zijn....... we laten het er maar bij, klinkt best goed toch? 

Zij en ook Ingrid, m'n vroegere Exloose buurmeisje die al jaren in Nieuw-Zeeland woont, geven toch wel aan dat juni-juli niet de beste tijd is om daar rond te trekken. Het regent veel en kan er koud zijn, niet mijn voorkeur qua weertype. Ik ga er nog eens over nadenken wat ik ga doen. Maar eerst Myanmar (voorheen bekend als Birma)....... dat staat huizenhoog om m'n bucketlist. Waarom? Omdat het nog erg authentiek blijkt te zijn, het volk heel vriendelijk en gastvrij is, de natuur onbeschrijfelijk mooi is en het nog niet erg toeristisch is. Dat maakt het ook direct wat lastiger, want er blijken bijvoorbeeld niet veel geldautomaten te zijn, Wifi werkt niet overal en redelijk comfortabele onderkomens zijn er weinig. Dat wordt er geschreven, maar ik kan me herinneren dat er op dit eiland waar ik nu ben ook geen elektriciteit zou zijn overdag en geen of slechte Wifi....... dat valt enorm mee. Je moet niet altijd alles geloven wat er gezegd en gedacht wordt :-) 

Op maandag duik ik nog 2 keer, helaas waren beide wat mindere goede spots. De laatste was naar Shark Point, want die haaien wilde ik toch echt wel zien.  Het is gelukt, maar niet erg dichtbij en ook maar één.......  We duiken meestel in 2 groepen, maximaal aantal is 6, de andere groep heeft een hele lading haaien gezien en als toetje ook nog schildpadden...... Ik denk dat ik toch nog weer moet duiken ergens de komende tijd :-) 

En dan is het alweer bijna een week geleden dat ik hier aankwam. Nog een beetje voorzichtig, omdat knie nog wat herstelende was, en met een beetje argwaan over waar ik terecht zou komen. Er wordt ook op internet gewaarschuwd voor criminaliteit op de Perhentian Islands, maar ik heb er helemaal niets van gemerkt. Iedereen is even vriendelijk en behulpzaam en ik heb me geen enkele keer onveilig gevoeld. Ik had het er met Chilly over, hij zei dat het zo'n kleine gemeenschap is op het eiland dat iedereen elkaar kent. Als er iets gebeurd dat niet door de beugel kan, weet iedereen het direct. Ik vond het een heerlijke relaxte vibe hebben, een beetje simpel en rommelig her en der, maar dat is het leven er ook. Het is en blijft Azië en geen gestructureerd Europa...... ik vond het echt een droomlocatie! 

Maandag ga ik weer met een speedboot naar het vaste land. Een volgepropte boot deze keer, een paar reizigers, de rest locals. Met een Engels stel deel ik de taxi naar het vliegveld (toch nog een dik uur). Zo leuk om hun verhaal te horen. Alex heeft 2 jaar in Nieuw-Zeeland gewerkt en Jess anderhalf jaar. Ze hebben elkaar daar ontmoet en reizen nu, na een tussenstop van een week in Maleisie, weer terug naar Engeland om in Londen te gaan samenwonen en te werken. En daarna weer samen te gaan reizen....... het is en blijft een verslaving blijkt. 

Inmiddels ben ik alweer 3 dagen in Kuala Lumpur. Op het vliegveld heb ik dinsdag direct m'n vlucht naar Myanmar en het hotel daar geregeld. Dat moet je namelijk doorgeven bij de aanvraag van het visum. Het visum zal binnen 72 uur in mn e-mailbox zitten,  maar kan ook sneller. Toch maar gekozen voor de veilige weg, vrijdag om 18 uur zit ik in het vliegtuig naar een nieuw avontuur. 

In KL doe ik wat kleine boodschappen als shampoo e.d., doe de was in de wasserette tussen de locals (leuke gesprekken in gebrekkig Engels), lees me alvast in voor Myanmar, dwaal weer wat rond en maak m'n blog af. Met een gids en een chauffeur ga ik donderdagmiddag op pad naar een bijzonder verschijnsel, de vuurvliegjes in Kuala Selangor. Rond 20 uur belandde ik met een grote groep Chinezen op een boot om het vanaf het water te bekijken. De bomen langs het water zitten vol met de vuurvliegjes en het lijken net knipperende kerstbomen. De lichtjes worden geproduceerd door de vuurvliegjes, omdat ze hiermee een partner proberen te lokken. Bijzonder om mee te maken, maar ik vond het uiteindelijk wat minder magisch dan verwacht, dat zal ongetwijfeld ook komen van het lawaai dat er op de boot was. 21 Chinezen praten echt heel hard en kunnen blijkbaar niet bedenken dat het wel handig kan zijn om stil te zijn als het om dieren gaat....... 

En dan nu afscheid van het prachtige Maleisië en op naar Yangon in Myanmar. Ik vlieg pas om 18 uur, dus alle tijd om met de trein naar het vliegveld te gaan. En voor de mensen die het nieuws volgen en wat ongerust zijn, het is veilig in Myanmar. Er is geen negatief reisadvies van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, alleen in het uiterste noorden in de bergen wordt er soms gevochten (en nee, daar ga ik niet naar toe).  

Ik ben erg benieuwd naar het land en heb er onwijs veel zin in! 

PS: m'n knie is weer helemaal hersteld gelukkig!