Laatste weken Myanmar......

Welke haarkleur je ook hebt, als westerling word je in Myanmar, door mannen met rood gekleurde tanden en vrouwen met geel versierde gezichten toegelachen. Tanaka is een geel papje dat wordt gemaakt van water en boomschors en wordt vanuit schoonheidsoogpunt gedragen of gebruikt tegen zonnebrand. Het ziet er wat bijzonder uit, omdat het lijkt alsof het zomaar wat vegen zijn, maar dat schijnt nu net het mooie eraan te zijn. Daarnaast is het echt wel nodig om je huid te beschermen, ik smeer liters zonnebrand crème, de locals hier (vooral vrouwen en kinderen, maar ook mannen) dus Tanaka pap. De rood gekleurde tanden en monden van vooral de mannen komt door het kauwen op Betelnuts, een noot opgerold in een blad met allerlei andere ingrediënten en die een soort van relax gevoel geeft en dus uitermate verslavend is. Bij het kauwen komt veel rood speeksel vrij en dat wordt dus steeds uitgespuugd. Overal op straat zie je rode vlekken en de mannen zien eruit alsof ze bloedend tandvlees hebben of erger. Niet echt charmant, want ze blijven altijd lachen. Wat ik wel charmant vind zijn de Longly's die mannen dragen. Een traditionele rok en ik denk dat 70% van de mannen deze draagt. Meestal met een klein blokje in wat sobere kleuren als donkergroen, donkerblauw en bruin-tinten. Met een keurig overhemd erop staat het echt heel verzorgd en het schijnt erg koel te zijn. Vrouwen dragen ook een zelfde soort rok (uiteraard lang, er mogen vooral geen knieën zichtbaar zijn), maar ze knopen deze anders en de stoffen zijn veel kleuriger. En het meest opvallende vind ik nog dat werkelijk iedereen op slippers loopt, de meeste op plastic teenslippers en een heel klein percentage op een soort slof. Er wordt dan ook regelmatig stiekem naar m'n wandelschoenen gekeken, ik loop liever langere afstanden op schoenen dan op slippers...... ik blijf een beetje een rare vogel hier :-) 

Wat verder opvalt is dat de jeugd en dan vooral de jongens best hip zijn. De openstelling van het land en daarmee dus ook de opkomst van internet en mobiele telefonie heeft een behoorlijke uitwerking gehad. Er lopen al heel veel tieners in skinny jeans (en ja, ook met de hippe scheuren bij de knieën) en hebben leuke shirts of overhemden aan van diverse bekende merken. De meisjes zijn veel conservatiever, de meesten lopen nog steeds in lange rokken, maar zien er prachtig uit met verzorgd haar en make-up. 

In Myanmar is het gebruikelijk dat iedereen een poosje een tijd doorbrengt in het klooster. Zowel jongens als meisjes, uiteraard gescheiden. Het onderwijs in de kloosters is erg goed, dus veel kinderen brengen een langere tijd door als monnik en mogen meerdere keren intreden en weer uittreden. De jongens lopen in de oranje/bruine gewaden en de meisjes in roze/rood en uiteraard zijn alle koppies kaal geschoren. De meeste monniken gaan rond hun 16e naar huis terug om dan te gaan werken en voor een gezamenlijk familie inkomen te zorgen. 

Het heerlijke nieuwe hotel in Mandalay had een privé taxi voor me geregeld naar Pyin Oo Lwin. De andere keuze was met de trein, doet er ongeveer 8 uur over of een gedeelde truc met locals, waarbij je hutje mutje op houten bakjes zit. De keuze was niet zo heel moeilijk, aangezien het een bochtige weg door de bergen zou zijn en de taxi maar  €12,50 kostte. Voor Myramareese begrippen veel geld overigens..... De taxi-chauffeur was er keurig op tijd en ik werd uitgezwaaid door al het personeel. Je voelt je bijna een prinses hier :-)

Twee uur later kwam ik aan in Pyin Oo Lwin, het blijft een onuitspreekbare naam. Wederom een prachtig nieuw hotel en fijne kamer. Het stadje zelf ligt wat hoger in de bergen, dus het was er ook wat koeler...... 30 graden ipv 40. Ik huurde een fiets (een mini-mountainbike deze keer) en toerde weer wat in het rond. De Britten hebben hier in het verleden veel huizen gebouwde vanwege het fijne klimaat en dat zie je nog goed. Prachtige landhuizen en koloniale gebouwen en diverse koetsen met paarden ervoor als vervoersmiddel. Bijzonder om te zien. Ik beland in een koffie-tentje en drink een heerlijke cappuccino. Het wordt er druk en ik bied een stel aan dat ze bij me kunnen zitten, omdat er geen plek meer is. Weer een leuke ontmoeting. Ze spreken beide heel goed Engels en hij verteld dat hij voor een Nederlandse eigenaar werkt. We hebben een leuk gesprek over van alles en nog wat. Ze zijn beide heel open en vertellen over hun leven in Myanmar en de dromen die ze hebben voor hun zoon en zichzelf. Mooi en zo anders dan mijn leven en dromen! 

  
De volgende dag vertrek ik al vroeg naar het station met de Zwitserse Christoph. We gaan een dagje met de trein over het beroemde Goteik viaduct, om uiteindelijk in Hsipaw (spreek uit als Sipaww) uit te komen. Een treinreis van maar liefst 8 uur........ we kunnen gelukkig kaartjes krijgen voor de Upperclass en dat is eigenlijk best luxe. Een soort touringcar stoel met been-en armleuningen. Verder is het natuurlijk gewoon een tientallen jaren oude boemeltrein, zonder ramen, met alle deuren open en waar je de wc zo lang mogelijk wilt vermijden. Voor 2750 Kyat (omgerekend €1,85) kun je ook niet heel veel luxe verwachten. Gelukkig zit er bij deze prijs ook nog een levensverzekering volgens onze ticket van 1,27 Kyat, je kan het niet eens omrekenen, want het is nog geen Eurocent :-). "One of the must do railway yourneys of the world", zei mijn reisgids en inderdaad mooi was het! Een prachtige route door mooie landschappen, verkopers die in de trein hun koopwaar komen aanbieden, locals die je aanstaren alsof je de eerste Westerse bent die ze zien en mensen langs het spoor die staan te zwaaien als of de trein is waar ze de hele dag op hebben staan wachten. Erg leuk om een keer mee te maken.

Na 3 uur bereiken we de beroemde Gokteik Viaduct. Gebouwd in 1901 en met haar 700 meter lengte eens de grootste spoorbrug ter wereld. Het is machtig mooi om te zien hoe we stapvoets al schuddend, stuiterend, piepend en kreunend de grote kloof met een rivier passeren. Na nog enkele uren komen we in Hsipaw aan en tot m'n grote verrassing staat er gewoon een taxi op me te wachten om me naar het hotel te brengen. Ik ben de enige gast in het hotel en voel me wederom een princes, met de 8 man personeel die  niets anders doen dan naar me lachen en me helpen op alle mogelijke manieren. 

Met een stel uit Argentinië hebben we de volgende dag een trekking door het gebied. Ondanks dat het koeler is dan in Mandalay, hebben we toch ook hier weer last van de warmte en besluiten we niet zo'n lange tocht te lopen.  Onze gids is een 68-jarige man, die al jaren gids is en ons heel veel verteld over het gebied, de mensen, gebruiken en de historie. Hsipaw ligt im het noord-oosten en de bewonders zijn van de Shan tribe. Ze hebben hun eigen taal, gebruiken en ook eten. En een prachtige verhaal over hun prins die ging studeren in Amerika en daar verliefd werd op de Oostenrijkse Inge, die niet wist dat haar vriend een prins was. Daar kwam ze in Myanmar achter en werd ze verliefd op het land en de inwoners. Ze zetten zich in voor sociale en economische hervormingen en waren zeer geliefd onder de inwoners. Tijdens de militaire dictatuur werd haar man vermoord en vluchtte zij met haar 2 dochters naar Oostenrijk en steunt nog steeds veel projecten in Myanmar. 

De dagen in Hsipaw zijn relaxed en rustig. Ik fiets wat rond langs de rivier, wandel nog een stuk, bezoek kleine dorpjes, lach en zwaai me een ongeluk naar iedereen, lees een middag in de tuin van Mrs. Popcorn (geen mais te zien, wel veel producten uit eigen tuin en heerlijke fruit juices). Ik eet nog een keer met het stel uit Argentinië en vermaak me eigenlijk prima, terwijl er niet zo heel veel te doen is.

De volgende stop is het Inlelake, de plaats Nyaung Shwe ligt aan een prachtig meer en in de bergen, dus iets koeler. Voorheen moest je eerst terug naar Mandalay met de bus of trein in 10 uur en daarna nog 7 uur naar Inlelake. Nu is er een nieuwe weg door de bergen en dat is 'maar' 7 uur. Helaas zit onze mini-van propvol en is het wederom geen fijne rit. De airco werkt, maar onze chauffeur houdt van doorrijden. Ook op een bochtige, soms steile weg in de bergen rijden we gewoon 80km/uur, hij geeft gas, remt en geeft weer gas en toetert naar iedere weggebruiker. Maar ook hierp komt gewoon weer een eind aan, rond 16 uur zijn we in het dorpje. Het wordt bijna saai, weer een fijn, nieuw hotel met prachtige kamer. De accomodaties zijn hier in Myanmar veel duurder dan in bijvoorbeeld Thailand of Vietnam, maar tot nu toe ook stukken luxer. Het is nu laagseizoen, dus prijzen rond de 20-25 euro voor een kamer met eigen badkamer, in vergelijking met Vietnam rond de €10,-.

Het hotel heeft fietsen die gasten mogen gebruiken en ik fiets weer heel wat af, inmiddels op een midi-fiets. Nog steeds te klein, maar het is te doen. Ik fiets richting het meer en kom weer door kleine dorpjes en langs de werkende boeren op het land. Op oude tractoren, of zelfs met ossen voor de ploeg en natuurlijk gewoon met de hand werken ze van vroeg tot laat. Ook hier weer de voor Azië zo bekende punthoeden ter bescherming tegen de zon. Ik geniet van de omgeving, van alle zwaaiende kinderen en de vriendelijke begroetingen van de mensen. In Exloo zijn we ook gewend om iedereen te groeten, maar daar word ik regelmatig raar aangekeken door bezoekers die het niet gewend zijn. Toch vind ik het nog steeds een heel gastvrij en sociaal gebaar, ' ik zie je, fijn dat je er ook bent en een fijne dag". 

Na 15 km fietsen langs het meer kom ik in een iets groter dorpje, waar ik direct aangesproken wordt door een wat oudere man of ik het meer over wil steken. Jazeker, dat wil ik, maar ik wil eerst nog even rondfietsen en kijken. Hij is wat argwanend of ik wel terug kom bij hem en volgt me stiekem. Ik moet er wel om lachen en knik hem toe dat ik echt wel met hem ga varen. Op diverse plaatsen liggen zaden, pitten of soja te drogen in de zon en zijn mensen hard aan het werk. Na een cola light ('one cola a day, keeps the doctor away') ergens bij een restaurantje is het dan eindelijk zo ver, ik volg m'n schipper naar z'n longtailboot. Er staat een stoel en de prinses moet gaan zitten van hem, terwijl hij m'n fiets aan boord hijst. We varen langs de huizen die op palen staan, langs de drijvende tuinen, langs bruggen en langs de vissers die op hun zo kenmerkende manier voor hier roeien. Dat doen ze namelijk  met hun benen en voeten, zodat ze hun handen vrij hebben om te vissen. Bijzonder om te zien! Mijn schipper probeert me nog te verleiden tot een tochtje langs een weverij en allerlei andere toeristische trekpleisters, maar ik heb daar helemaal geen zin in. Ik merk dat ik het toeristische zelfs mijd, ik vind het veel te 'gemaakt' en steeds weer hetzelfde. Uiteindelijk gaat het erom dat je iets koopt..... en dat wil ik nu net niet. Ik wil zelf de keuzes maken, wil ik iets kopen, wil ik een taxi, wil ik ergens eten....... en niet in een positie gemanoeuvreerd worden dat er iets van me verwacht wordt....... Tja, ik ben nu eenmaal een beetje anders dan anders, een beetje een 'tiepelzinnig ding' zeggen ze dan in Drenthe :-) 

Ik vind het heerlijk om m'n eigen plan te trekken, zelf dingen te ontdekken en van de gebaande (toeristische) paden af te gaan. Zo zie ik het echte leven van de bewoners, heb onverwacht de meest leuke ontmoetingen en bijzondere gesprekken. Met een stel jongens langs de waterkant, met het meisje van de hotelreceptie, met de eigenaar van het restaurantje ergens onderweg  en met zomaar met iemand op straat...... 

De trekking die ik nog wilde gaan doen heb ik aan me voorbij laten gaan. Ik kwam er net op tijd achter dat ik toegevoegd zou worden aan een groepje van 5 Australiërs, die ik de vorige avond al gezien en gehoord had in een restaurantje. Veel drinken, hard praten en weinig respect voor de omgeving. Ik zag het niet zitten om 2 dagen en 1 nacht met hen door te brengen......

In plaats daarvan pakte ik m'n fiets weer en bezocht o.a een wijnfarm, prachtig liggend op een heuvel. Een behoorlijke klim op de fiets, maar het uitzicht was adembenemend. Uitkijkend over het meer, over de wijngaarden en met een ondergaande zon. Met 2 meiden uit de VS fiets ik in het donker terug. Het zal je niet verbazen, onze fietsen hebben geen licht........ Maar m'n telefoon is nog steeds 'my best friend' hier en helpt me: lampje aan en fietsen maar. De meiden voorop met de lampjes in het mandje en ik achter met m'n telefoon met lampje op m'n rug. Het lijkt gevaarlijk, maar omdat de wegen best slecht zijn, wordt er langzaam gereden. De meeste brommers en fietsen hebben geen licht overigens....... 

Ook de laatste avond eet ik weer bij de French Touch. Een restaurantje met een fijne  sfeer, leuk personeel en heerlijk eten. De eigenaar is een Fransman en woont al 20 jaar in Myanmar. Hij is tevens filmmaker en vertoont elke avond zijn film in het restaurant, waar veel reizigers op af komen. Een film over een monnik en het leven in een klooster in Myanmar, erg interessant om te zien.

Inmiddels moet ik bijna het land uit, een toeristenvisum is 28 dagen geldig. Ik besluit om naar Yangon te reizen met een nachtbus, die schijnt best goed te zijn. En dat was het ook. Luxe business class stoelen die achterover kunnen, een dekentje (erg nodig, want de airco staat op standje diepvries), water en een frisdrankje en onderweg nog een stop met uiteraard rijst en noedels. Ik blijf het gek vinden dat die nachtbussen zo vroeg vertrekken (17.30 uur), want dat betekent dat we om 5 uur de volgende ochtend weer ergens gedropt worden op een busstation. Onmogelijke tijd.......maar een taxi brengt ons met z'n allen naar downtown Yangon.  Ik had hetzelfde hotel als bij aankomst in Myanmar geboekt en met een nog grotere glimlach als de eerst keer word ik verwelkomt door een van de jongens. Mijn glimlach wordt zelfs nog groter dan de zijne als ik hoor dat ik al op m'n kamer kan en dus even een paar uurtjes kan bijslapen.........

Ik probeer nog een tourtje te boeken naar de Golden Rock, maar dat wordt dan met een privé chauffeur en die wil er €130,- voor hebben. Zo graag wil ik het nu ook weer niet, voor dat bedrag ga ik liever weer een paar keer duiken ergens. Ik besluit dan ook een vlucht te boeken naar Singapore en daar m'n reis verder voor te bereiden. Het gaat Indonesië worden, maar vanwege de slechte WiFi hier in Myanmar kan ik me niet goed inlezen en beslissingen nemen. 

M'n laatste dag Myanmar valt een beetje in het water, letterlijk....... het regent en onweert de hele middag. Het komt echt met bakken uit de hemel, de straten staan al heel snel blank en ik sta minimaal een uur te schuilen in een portiek van een bank. En ik sta er niet alleen, het is een komen en gaan van mensen, best gezellig om af en toe even te kletsen. En uiteraard weer diverse fotosessies.......

Afscheid nemen van Myanmar........ in het uurtje in taxi naar het vliegveld overdenk ik de afgelopen weken. Ik had er veel over gelezen, maar een goede voorstelling had ik er niet van en ik kan het eigenlijk  ook niet goed in een paar woorden omschrijven. Het was bijzonder, prachtig, indrukwekkend, authentiek en puur, met een bevolking vol levensvreugde, optimisme en een enorme werklust en welwillendheid en de grootste en gemeende glimlach die ik ooit heb gezien. En dan nog komt het niet in de buurt van hoe het in werkelijkheid is.

Ik schrijf later als alles een beetje geland is en ik meer tijd heb vast nog wat meer over dit bijzondere land! 

Inmiddels dus in Singapore....... een behoorlijke cultuurschok na 4 weken Myanmar. Een groter verschil bestaat bijna niet, maar ook hier kan ik enorm van genieten! In een later blog zal ik m'n belevenissen hier vertellen.

Ik geniet hier nu nog even van de goede en snelle WiFI, binnen een halve dag heb ik m'n blog en bijna alle foto's en filmpjes kunnen plaatsen! Dat is me nog nooit gelukt in Azië.......Thanks Singapore, you are great!

Morgen vlieg ik in een uurtje naar Medan op Sumatra, het grootste eiland van Indonesië en duik ik weer onder in het Aziatische leventje. Ik heb er weer zin in en ben erg benieuwd!

Dank jullie allemaal voor alle leuke berichtjes, ik lees uiteraard alles, maar kan niet goed reageren via m'n blog. Maar ik vind het fantastisch dat zoveel mensen mee lezen, reizen en leven! Dikke zoen!