Dive! Dive! Dive!

Melden om 8 uur bij de duikschool op zondagochtend, dat lijkt vroeg en dat is het eigenlijk ook. Vietnamezen staan vroeg op, rond 5 a 6 uur, en zie je gedurende de dag overal slapen, op de grond, in een stoel, op de (stilstaande) scooter, werkelijk overal. Vietnamezen zijn niet echt stil, ze praten vaak hard en schreeuwerig, alsof ze altijd boos zijn. En dat vanaf het moment dat ze wakker zijn en dat is dus vroeg. Ik ben dus ook vaak vroeg wakker ondanks de oordopjes......

Om 8 uur de start van de Open Water Duikcursus bij duikschool Dive! Dive! Dive! dus. Een lading theorie had ik al doorgenomen, dus we konden direct van start. Amy, mijn duikinstructrice is een jonge Schotse vrouw, die 2 jaar geleden haar leven heeft omgegooid. Ze was politie agent, doodongelukkig in haar werk en besloot tijdens een vakantie dat ze duikinstructrice wilde worden. Studie gevolgd, gesolliciteerd en voilà, al 10 maanden aan het werk op Con Dao. Ze blijft in totaal 2 jaar en ik kan me voorstellen dat ze daarna vertrekt. Con Dao is echt prachtig, de duikomstandigheden zijn de beste van Vietnam, de mensen zijn supervriendelijk, maar er is niet veel te doen op het eiland. Er zijn zo'n 10 'Westerlingen' die er wonen en werken, naast de 5000 eilandbewoners, waarvan er weinig Engels spreken. In het dorp Con Son zijn een paar restaurantjes, barretjes, winkeltjes en een marktje. Een sociaal leven naast je werk is eigenlijk onmogelijk. 

We moesten wachten op een enorme hoosbui die nogal even duurde (zie filmje), voordat we naar het zwembad konden om de eerste beginselen te leren. Ik was de enige cursist (niet heel vreemd als je bedenkt dat er ongeveer 20 toeristen op het eiland waren deze week) en ondanks dat de regen af en toe met bakken uit de lucht kwam hebben we alle oefeningen kunnen doen die nodig waren. Het echte werk kan beginnen, morgen duiken we in zee!

Eerst nog even genieten van het feit dat ik miljonair ben sinds ik in Vietnam ben. 100.000 Dong is 4 Euro....... Stapels geld in m'n portemonnee dus, en een paar miljoen is zo uitgegeven als je gaat duiken :-) 

Met een Duits gezin dat een duiktripje heeft geboekt, varen we op de prachtige boot van de duikschool naar Bay Canh Island. Deze baai ligt nu het gunstigste om te duiken, omdat het hard waait en veel regent. Ik word halverwege zeeziek helaas, zie het even helemaal niet zitten, maar knap na een uurtje stil zitten, "horizon staren" en een pil gelukkig op. We kunnen alsnog de 1e duik doen!  Spannend, maar wat is het leuk om te doen en prachtig onder water. Ik voel me erg veilig bij Amy, ze is een fantastische instructrice en ze leert me heel goed hoe ik neutral buoyancy (neutraal drijfvermogen) onder water moet krijgen. Dat is nog een van de lastigste dingen, je wilt tenslotte zweven/drijven onder water, zonder dat je steeds heen en weer gaat van boven naar beneden en je moet corrigeren met armen en benen. De neutral buoyancy krijg je door extra gewicht toe te voegen, pffff.... 6 kilo erbij, klein beetje lucht in en uit je vest te laten of een klein beetje met je ademhaling te spelen. Het is het vinden van een balans en door oefening wordt het steeds beter en gemakkelijker. Dat bleek ook wel, aan het einde van de cursus was het al prima voor elkaar.

Duiken is vermoeiend, als we er weer zijn, slaap ik eerst 2 uur en ga dan lekker een hapje eten in het dorp. 2 Amerikanen hebben een bar/restaurantje waar je lekker kunt zitten, eten en ze hebben lekker cappuccino. Fijn! Iets minder fijn is dat de straatverlichting het niet doet en ik er lopend toch wel een kwartiertje over doe. Toch voel ik me niet onveilig, het is alleen wat vreemd om zo in het donker door het dorp te lopen en af en toe een scooter tegen te komen, verder niets. Van Larry, de eigenaar van de duikschool, krijg ik een fiets te leen voor de rest van de week, dat is net wat gemakkelijker. Het zal je niet verbazen, op de fiets zit geen verlichting...... Er is vast wel een wet, maar niemand houdt zich eraan. Daarnaast is er weinig verkeer en rijdt iedereen langzaam en voorzichtig. 

Dinsdag staan er 2 duiken gepland. Deze keer gaan er 2 Amerikanen en 2 Taiwanezen mee, die o.l.v. een andere instructeur gaan duiken. Best gezellig om met wat andere mensen op de boot te zitten, vooral de Amerikanen zijn gezellig en leuk. Op de boot zijn altijd 3 personeelsleden (Vietnamezen, dus communicatie lastig) mee, om alles te verzorgen. Alle uitrustingen, reserve uitrustingen, maar ook het eten en drinken verzorgen ze. Als we uit het water komen is er lekkere zoete ananas om de zoute watersmaak te verwijderen en daarna een lekker broodje en als toetje watermeloen. Koffie, thee, water of fris, je kan nemen waar je zin in hebt. Alles is echt super goed voor elkaar. Vandaag hebben we duik 2 en 3 gedaan van de cursus, naar 11 en 15 meter. Wederom in dezelfde baai, vanwege het slechte weer, het waait nog steeds hard en af en toe een enorme bui. Toch blijft het 32 graden, al voelt het water soms warmer dan erboven als het regent. 

's Avonds ga ik met de Amerikanen, Richard en Richard, uit eten bij een Vietnamees restaurantje. Het zijn neven en ze hebben al veel samen gereisd en dus veel te vertellen. En..... ze houden van bijzonder eten, willen alles uitproberen, snails, snakehead fish en crab...... Mee eten dus, best lekker, al kies ik het niet voor mijn verjaardag :-)

Woensdag de laatste dag duiken. Het Duitse gezin en ook de Taiwanezen gingen weer mee. In de ochtend de laatste duik voor de cursus, naar 20 meter diepte, de laatste oefeningen en testen en jawel, geslaagd! Na weer een lekkere lunch was de laatste duik alweer deze week. Met de Taiwanezen en Amy een uur gedoken. Het zicht was vandaag wat minder helaas, dus de foto's zijn niet heel helder. Maar wat is de onderwater wereld fantastisch, prachtige koralen, mooie vissen en bijzondere dieren. Ik ben onder de indruk en wil zeker vaker gaan duiken! 

Je mag 24 uur niet vliegen na je laatste duik, dus ik verbleef nog een dagje langer op het eiland. Geen straf, want het is er heerlijk! Geen strakblauwe luchten, want het regenseizoen is begonnen, maar de temperatuur blijft heerlijk en even schuilen vanwege een bui is goed te doen. 

Eerst maar naar het museum voor wat geschiedenis. Con Son is het grootste eiland van de in totaal 15 eilanden van Con Dao en tevens de enige bewoonbare. Op een paar andere eilanden leven alleen wat parkwachters. 
De geschiedenis van Con Dao gaat terug tot het jaar 1703 toen het als buitenpost van de Britse Oost-Indische Compagnie werd gesticht. Na lange tijd werd dit eiland echter een strafkolonie van de Fransen. Het eiland stond toen bekend als Devil’s Island vanwege de duizenden gevangenen die tijdens de oorlog hier wegkwijnde. Gevangen werden hier onder erbarmelijke omstandigheden in kuilen in de grond vast gehouden, de zogenaamde Tigercages. Ik heb de foto's gezien en heb een bezoek aan de gevangenis zelf voorbij laten gaan, ik kan me wel voorstellen hoe luguber het geweest moet zijn, ik hoef het niet te zien. 

Ik reed op een gehuurde scooter naar het mooiste strand van het eiland, Dum Trau, vlakbij het vliegveld. Een tochtje van 15 kilometer, met vele mooie uitzichten, dus vaak gestopt. Er is 1 hoofdweg die van Noord naar Zuid gaat, van airport naar haven. Vlak voor het vliegveld staat een bordje en volg ik deze "weg" naar het strand. Het is een zandweg, veel gaten en stenen, in de middle of nowhere en even denk ik dat het niet goed is. Toch doorgereden en ik kom inderdaad op een prachtig strand met 3 strandtenten. Heel anders dan wij gewend zijn in onze Westerse wereld, maar oh zo leuk! Ik ben er helemaal alleen, naast het personeel uiteraard. Verbazingwekkend dat er bijna 20 mensen werken daar en dat voor die ene toerist vandaag....... 

Ik loop een stuk over het strand en zie weer donkere wolken aankomen. Snel terug naar de strandtent en een lunch proberen te bestellen. Er staat voornamelijk vis op de kaart (plaatjes, want tekst alleen in Vietnamees) en daar heb ik om 13 uur geen zin in.  Uiteindelijk snapte de dame dat ik graag fruit wilde en kwam ze met een bord met heerlijk fruit, prima! In afwachting van de bui blijf ik lekker zitten en komt een meisje me vergezellen. Zij spreekt goed Engels (waar was ze toen ik haar nodig had bij het bestellen?) en we hebben een leuk gesprek. Ze is erg nieuwsgierig, vraagt me het hemd van het lijf en laat me een filmpje op haar telefoon zien van een zonsondergang in april. Wow!!! Ik ben net een maandje te laat...... Wat ontzettend mooi! 

Rond 14 uur is het droog en rij ik terug via het dorp (er is maar 1 weg tenslotte) naar de andere kant van het eiland. Weer mooie route en weer een bui. Even stoppen bij een "wegrestaurant", oftewel bij mensen thuis, waar ze ook drankjes verkopen. Blikje cola met een rietje voor 75 cent en schuilen op het terras, waar tot mijn verbazing een stuk of 12 mannen en vrouwen zitten te koffiedrinken, roken en praten. Niemand spreekt Engels, dus ik kom er niet helemaal achter wat ze doen. Je zou zeggen dat er gewerkt moet worden op dit tijdstip.......

Het blijft slecht weer dus ik besluit om tot de haven te rijden en niet nog verder. In de haven wordt hard gewekt en ik word meerdere keren gevraagd of ik mee wil naar een boot....... Neuhh, ik blijf hier wel op de kade kijken...... Op de terugweg wordt er driftig gezwaaid, geroepen en gelachen naar me door m'n vrienden van het wegrestaurant als ik voorbij rij, het blijft grappig blijkbaar :-)

Ik bezoek nog een mooie tempel net buiten het dorp en rij daarna naar m'n hotel. Ook daar spreken ze bijna geen Engels. Als het te moeilijk is om elkaar te begrijpen, wordt de zoon van de eigenaresse opgetrommeld. Hij spreekt een beetje Engels en wij kunnen elkaar begrijpen. 's Avonds ga ik met Amy eten bij Infinety, een restaurantje met een Vietnamese eigenaar, maar Westers georiënteerd. Burgers, pizza's en broodjes staan er op het menu. Best lekker om weer eens iets anders dan rijst of noedels te eten. Ook hier weer een lekker cappuccino, de koffie in Vietnam is prima! 

En dan vlieg ik weer terug naar Ho Chi Ming City, of Saigon zoals de Vietnamezen het nog steeds noemen. Terug naar de hectiek, na een heerlijk relaxte week op een afgelegen eiland aan de andere kant van de wereld.

Ik moet er weer even aan wennen, aan de drukte op het vliegveld, aan het zien van veel meer westerse toeristen, aan het idiote verkeer en het geluid. En helaas ook hier regent het van tijd tot tijd en heb ik toch maar een parapluutje gekocht. Ik zwerf weer wat door de straatjes, eet een noedelsoep ergens, boek een vlucht en hotel en begin aan m'n blog.

Zaterdagochtend loop ik naar het Postkantoor en Notre Dame Cathedraal. Het is weer droog en als de zon schijnt is het wederom bloedheet. Ik wandel weer wat door de stad en vind de sfeer er heerlijk. Rond 15 uur pak ik de bus naar het vliegveld en sluit aan bij de enorme rij voor het inchecken. Vietnamezen dringen net als Chinezen voor, ze blijven proberen om je voorbij te gaan. Ik vind het irritant en mijn Vietnamese en beschaafde buurman in de rij ook. We besluiten om samen het pad te versperren en moeten erg lachen om de nijdige gezichten om ons heen. Onder het afzetlint door gaan en zo toch nog voor ons uit te komen, is ook nog een mogelijkheid blijkt even later...

In het vliegtuig kom ik toevallig naast 2 Nederlanders te zitten die op zakenreis zijn. Grappig, we zijn ongeveer de enige westerlingen in het vliegtuig en we zitten naast elkaar. Gezellig om even weer Nederlands te praten. Inmiddels ben ik in het donker in Dalat aangekomen. De stad ligt op 1500 meter en het lijkt net alsof je op wintersport gaat als je er naar toe rijdt. Al stijgend met veel haarspeldbochten de berg op. Het is zo'n 20 graden en jawel, ik heb m'n vest aangetrokken. Morgen de stad maar eens bekijken en kijken wat er allemaal te doen valt.

Fijn weekend allemaal, dikke zoen!