Einde van de Trans Mongolië Express en back in Beijing.

Het laatste stukje van de Trans Mongolie Express begint vroeg, om 6 uur word ik opgehaald en afgezet op het station, waar de trein al klaar staat. We vertrekken om 7.30 uur precies en ik deel m’n coupe deze keer met een jong Italiaans stel, dat na vertrek onmiddellijk in slaap valt. Ik maak m’n bed op en slaap ook een paar uurtjes, wat moet je anders doen in de trein....... Inmiddels rijden we door de Gobi woestijn, die niet alleen maar uit geel zand bestaat. Sommige stukken zijn wel een beetje begroeid en zien er best groen uit. Als we stoppen op een station merk je wel direct het temperatuur verschil, het is echt bloedheet. Het laatste deel van de TME zal zo’n 32 uur in beslag nemen, niet omdat het zo ver is, maar omdat de grensovergangen zo lang duren. Om 18.50 uur bereiken we de Mongoolse grens en net als de voorgaande keren komen de douaniers aan boord en worden alle paspoorten gecontroleerd. Er wordt niet zo grondig naar bagage gekeken deze keer, maar het duurt wel bijna 2 uur voordat we weer verder rijden. 25 minuten later zijn we bij de Chinese grens en moeten we de trein verlaten. In eerste instantie moesten we al onze spullen meenemen en even later hoefde dat weer niet. Met m’n dagrugzakje en een fles water stap ik uit en worden naar een gebouw geleid, waar de paspoorten weer gecontroleerd worden, de nodige foto’s en vingerafdrukken genomen worden en de bagage door de scanner gaat. Achteraf had ik m’n grote backpack ook toch graag meegenomen, nu heb ik geen idee wie er in m’n coupe komt en wie er bij mijn spullen kan. Er is altijd iemand die er iets in kan stoppen...... geen fijn idee.......

We moeten wachten in een wachtruimte en na even praten met een van de beveiligers mogen we aan de voorkant van het station naar buiten. We krijgen een pasje mee en wandelen wat rond op het plein. In principe kun je ook wel een langere wandeling in de stad in maken, want we staan 5 uur stil! We doden de tijd met spelletje Mongools Poker, de Italianen hadden dat geleerd de afgelopen week. Een Franse dame doet ook mee en de beveiligers vinden het ook wel gezellig en komen regelmatig kijken. Ze snappen er niets van en spreken ook geen Engels, dus het is voornamelijk wat lachen naar elkaar. 

Ik had al gelezen dat de grensovergangen zo veel tijd in beslag nemen en dan vooral die van Mongolië naar China. Het spoor in beide landen is niet hetzelfde, dus moeten alle wagons op een ander onderstel getakeld worden. Voorheen mocht je in de trein blijven en kon je zien hoe dat ging, tegenwoordig krijg je er niets meer van mee. Je moet alleen erg lang wachten dus. Om 1.30 uur mogen we de trein weer in en een half uurtje later rijden we weer. Ik val direct in slaap en word rond een uur of 8 pas weer wakker. De rest van de dag bestaat wederom uit wat lezen, kletsen met de Italianen, wat staren uit het raam (de omgeving is inmiddels weer groen en met bergen) en rond 13.30 uur m’n spullen inpakken. Om 14.30 uur precies arriveren we op het station in Beijing, waar vriendin Elske op me staat te wachten en het Trans Mongolie Express avontuur na bijna 3 weken eindigt. Wat was het bijzonder om mee te maken, een hele andere manier van reizen dan ik gewend ben en ik vond het echt een avontuur! De treinen waren zeker niet luxe, maar als je je daar op voorbereid is het prima te doen. Daar stond tegenover dat het wel erg luxe was dat er steeds een driver (met soms een gids) me van en naar het station bracht. Dat scheelt heel wat uitzoeken en onderhandelen over prijzen.  

Vriendin Elske woont en werkt al bijna 4 jaar in Beijing en ken ik via VillaVibes, de reisorganisatie waar ik regelmatig reisleider voor ben. In 2015 ben ik al eens 1,5 week bij haar op bezoek geweest, dat was mijn allereerste solo-reis richting Azië. We zien elkaar soms als ze even in Nederland is en als ze met dezelfde VillaVibes reis meegaat als ik. Nu ben ik dus weer in Beijing en blijf ik een weekje bij haar logeren. Een heel fijn vooruitzicht na alle treinen, guesthouses, tenten en hostels. We nemen een taxi naar haar appartement, kletsen honderduit en herken ik weer veel dingen in de stad. Deze keer heb ik geen jetlag, dus kunnen we direct wat ondernemen. Er is een zaterdagmiddag borrel met een paar Nederlandse collega’s van de Ambassade gepland en daar zie ik Martin en Jacqueline ook weer, die ik in 2015 ook al had ontmoet. Zij vertrekken over een week weer voorgoed naar Nederland, dus Martin mag kiezen waar we gaan eten. Het wordt de Japanner op de hoek, grappig, mijn eerste maaltijd in China is Japans. Ik ben geen enorme vis-eter, maar deze sushi was geweldig! Nu was ik ook wel met een paar fijnproevers op pad, dus dat kon ook niet missen.

Elske is 2 dagen vrij en we gaan gezellig samen op pad. Zondag eind van de ochtend fietsen we naar 798 Art District, in 2015 waren we daar ook en vond ik dat een superleuke wijk. Het 798 Art District is een voormalig industrie gebied met oude fabriekshallen, grijze loodsen en hoge schoorstenen. Vergane glorie op het eerste gezicht, maar het gebied is nu een bruisend kunstenaarsbolwerk, vol met galeries, winkeltjes, pop-up stores, kunstcafés, hippe restaurantjes en street art projecten. Er zijn niet veel toeristen op deze plek, wel ontzettend veel jonge, hippe Chinezen, gekleed volgens de laatste mode of juist heel artistiek in een eigen stijl. We slenteren lekker door het gebied, bekijken diverse galerieën en winkels, eten, drinken en kletsen en hebben het erg naar ons zin. Wat een leuke, hippe plek en wat fantastisch om een oud, vervallen industriegebied weer een nieuw leven in te blazen.

De volgende dag stappen we in de nieuwe auto van Elske voor een tripje buiten de stad. In een nieuwe, glimmende BMW cabrio, zie je het voor je? 2 blonde dames in een cabrio in China :-). We rijden naar naar Shi Lin Xia, een uurtje rijden vanaf Beijing en natuurlijk met het dak open als we van de highway af zijn. We bezoeken een soort van attractiepark (vergane glorie wat ons betreft), maar we komen voor het glazen platform helemaal bovenop de berg. We kopen een ticket voor de kabelbaan naar boven en krijgen zowaar het wintersport gevoel. Wel van ongeveer 20 jaar terug, de bakjes zijn ook wel aan een vernieuwing toe. Als we boven zijn blijken we nog minstens 500 trappen naar boven te moeten voordat we bij het platform zijn. Een hele klim in de hitte, maar natuurlijk redden we het en lopen we het platform op (met hoesjes om de schoenen). In eerste instantie een rare gewaarwording (het platform beweegt ook een beetje), maar al snel zijn we gewend. Uiteraard de nodige foto’s en filmpjes, alhoewel het op een foto toch niet zo spectaculair lijkt. Het ergste moest overigens nog komen, we moeten al die trappen ook nog af en het stuk wat we omhoog met de kabelbaan deden, lopen we ook. Dat hebben we geweten de rest van de week....... zere kuiten en bovenbenen, trillende benen en een enorme spierpijn!

   
Terug in Beijing stappen we in de taxi naar de Pearl Market, een warenhuis met honderden winkeltjes met sieraden, lederwaren, parels, enz. en bezoeken we een zogenaamde Knock Knock store. Een geheime store, ergens achteraf in een kelder in het winkelcentrum, waar eigenlijk alleen maar buitenlanders toegelaten worden. Tassen, schoenen, kleding, zonnebrillen, enz. van alle bekende merken, maar dan heel goedkoop. Leuk om ook even tussen te struinen.

Later krijg ik van Elske een mooi rood armbandje, dat me geluk gaat brengen volgens Chinese gebruiken. Volgens de Chinese dierenriem (Zodiak) ben ik geboren in het jaar van de hond. (Grappig overigens dat ook Boqi in Mongolie me vroeg welk dier ik was toen we het over leeftijden hadden. Ik had geen idee, ik weet alleen mijn geboortejaar. Dat wist hij dan weer niet, hij wist alleen welk dier hij was en geen geboortejaar). Er zijn 12 dieren volgens Zodiak. Dit jaar is het weer het jaar van de hond en als dat jouw dier is, dan brengt het geluk als je het hele jaar iets roods draagt. Nu weet bijna iedereen die me kent, dat ik altijd zwart draag en rood niet echt een optie is. Rode teennagels mogen ook blijkt en een mooi klein rood armbandje is natuurlijk altijd goed! Wel een goede reden om dit jaar nog een paar rode schoenen of laarzen te kopen :-)

We eten die avond bij een sterrenrestaurant. Je gelooft je ogen eigenlijk niet, want het restaurant zit in een winkelcentrum en is niet echt heel sfeervol, maar het heeft wel hele beroemde, heerlijke en bijzondere dumplings op het menu. Lapjes deeg die met allerlei meestal hartige vullingen gevouwen worden tot een halve maan of een rond zakje. Ze worden gekookt of gestoomd. Het restaurant Din Tai Fung waar we waren is een onderdeel van een Taiwaneese keten en heeft overal in Azië inmiddels vestigingen. Ze zijn beroemd om o.a. de soep dumpling Xiao Long Bao, een flinterdun deegzakje gevuld met een hete, hartige bouillon. Gelukkig had ik iemand tegenover me zitten die er ervaring in had, want het oppakken met stokjes en dan opeten zonder je mond te verbranden vergt nogal wat handigheid. Als toetje namen we een chocolade dumpling........ Wow, voor een “chocolat addict” als ik een must!

Vanaf dinsdag cross ik weer op m’n fietsje door Beijing, net als in 2015. Ik heb daar zo van genoten toen, het gaf een soort vrijheid in zo’n enorme stad en ik heb ontzettend veel van de stad gezien op die manier. Het enige verschil met het heden is dat er nu heel veel fietsers zijn, de huurfietsen zijn in opkomst in Beijing. Overal zie je gekleurde fietsen die je kan huren voor een bepaalde afstand. Je hebt wel een bankrekening nodig om af te rekenen, dus het is alleen voor inwoners van China te gebruiken.

Ik stap dus dagelijks op de fiets en soms is dat om alleen even naar de metro te fietsen. Ik blijft dat ook een fantastische uitvinding vinden om snel van de ene naar de andere kant van de stad te komen. Het is er idioot druk in de spits, dus die vermijd ik zoveel mogelijk. Zo ga ik met de metro naar het Zomerpaleis en ook heb ik de Verboden Stad eindelijk bezocht. Dat was in 2015 tot drie keer toe om allerlei redenen niet gelukt. Nu had Elske vroegtijdig een hartstikke leuke en enthousiaste Engelstalige gids voor een tour in de Verboden Stad geregeld en waren we met een groepje van 5 toeristen. Een Duitse dame, een Deense man en een stel uit Noorwegen. Het leuke van een tour is dat je veel meer informatie krijgt en op plekken komt waar je anders aan voorbij was gegaan. We hebben echt peentjes gezweet, met een graadje of 35 is het eigenlijk te warm voor zoiets. Maar dit was m’n kans, ik moest de Verboden Stad natuurlijk wel een keer zien! Het was indrukwekkend en prachtig, vooral ook omdat we zo verschrikkelijk veel informatie kregen van gids Lars.
 

Bezweet toch eerst via “huis” om een douche te nemen en daarna op de fiets naar m’n date. We eten een salade en gaan daarna naar Dragon Fly, de schoonheidssalon van Elske. Net als in 2015 liggen we naast elkaar in een kamer en word ik heerlijk een dik uur gemasseerd, de spierpijn in m’n kuiten was bijna weg daarna. Ook m’n voetjes worden weer gepedicuurd en de nagels weer netjes met een nieuwe lakje. Een heerlijk verwen avondje na een hete en zeer vermoeiende dag.

De stad Beijing zelf heeft een dikke 13 miljoen inwoners, hoe groot is de kans dan om dan zonder afspraak 2 keer het Deense stel waar ik de tour in de Verboden Stad deed tegen te komen? Op donderdag en op vrijdag was dit het geval.... heel bijzonder en we hebben er hard om gelachen met z’n drieën. 

Op vrijdagmorgen heb ik nog een fietstocht met de Nederlandse gids Monique door o.a. de hutongs van Beijing. We beginnen op een metrostation en fietsen richting het Plein van de Hemels Vrede, rijden voor de Verboden Stad langs en gaan even naar het prachtige nieuwe theater, dat de Chinezen een ei noemen, maar eigenlijk een pareltje is. Daarna fietsen we door de Chinese hutongs, traditionele woonwijken in Beijing, die ommuurd zijn en bestaan uit nauwe straatjes met kleine huizen van meestal maar 1 woonlaag. Deze vaak al honderden jaren oude hutongs zijn karakteristiek voor Beijing, authentiek, vol geschiedenis, verhalen en details. Het leven vind er voornamelijk buiten plaats en geeft een bijzondere sfeer. Ook bijzonder is dat er geen goede riolering is in het overgrote deel van de huizen, vandaar dat er overal toiletgebouwen zijn, waar de bewoners dus gebruik van moeten maken.

En dan is de laatste dag in Beijing alweer aangebroken. In de middag ga ik nog even wat shoppen, dat doe ik normaal gesproken niet als ik nog een paar maanden op reis ben. Ik wil niet met veel bagage rondtrekken, maar nu gaf Elske aan dat ze wel wat mee naar Nederland wil nemen. Zij vertrekt morgen rond dezelfde tijd naar Nederland en ik reis verder naar Japan. Om onze gezamenlijke week af te sluiten eten we “op chique” bij Da Dong, een goed restaurant waar we onder andere de beroemde Peking Eend eten. Een heerlijk afsluitend diner van een weer een fantastische week. Wat was het relaxt om in een fijn appartement te wonen en te slapen, het voelde zelfs een beetje thuis. En omdat ik al eens was geweest was er niet zoveel druk om zo veel mogelijk te willen zien in 1 week. Ik heb nog even overwogen om nogmaals de Muur te beklimmen, maar met 35 graden is dat niet echt een feest. In 2015 was het een geweldige ervaring, we hebben toen een dag-hike op een niet gerestaureerd deel van de Muur gedaan. Het was oktober, rond de 20 graden, niet helemaal helder, maar ik kijk erop terug als een hele bijzonderen en fantastische hike op de Muur, die bijna niet te overtreffen is.

Lieve Elske, ik weet dat je dit leest en ik heb je al uitgebreid bedankt in real life, maar ook nog via deze weg: Ik vond het fantastisch om je weer te zien, bij je te logeren, met je te eten, kletsen en tripjes te maken. Je maakte dat ik me (wederom) thuis bij je voelde........ Duizend maal dank!

Inmiddels ben ik al een kleine week in Japan en ook dit land is weer verrassend in vele opzichten. Ik ben aan de oostkant van het land (Tokyo en omstreken) en ben dus gelukkig niet in de rampgebieden, waar zo ontzettend veel regen is gevallen.

Ondanks dat ik niet kan reageren via m’n blog, ik lees nog steeds alle berichtjes van iedereen, zo leuk dat jullie meelezen en meereizen. En velen van jullie gaan ook zelf binnenkort op reis, want de vakanties komen eraan. Take care, ga op standje relax staan, kijk om je heen en maak foto’s in je hoofd! 

Liefs,
Ciska