With love from Russia

Een nieuw avontuur, wederom richting Azië, maar nu over land i.p.v. door de lucht.

De legendarische Trans Siberië Express staat al een poosje op mijn bucketlist en dit was het moment. De Trans Siberië Express is een treinreis van Moskou dwars door Rusland en eindigt in Vladivostok. Maar die eindbestemming trekt mij niet zo. Het land Mongolië en een andere eindbestemming Beijing wel, vandaar de keuze om de Trans Mongolië Express te doen. De Trans-Mongolische spoorlijn is de belangrijkste spoorlijn van Mongolië en een aftakking van de Trans-Siberische spoorlijn, het is de kortste weg om van Moskou naar Beijing te reizen. Een 7761 km lange reis met de trein door Rusland, Siberië, Mongolië en China, en dus startend in Moskou. St. Petersburg was ook nog een optie, maar de vliegtickets daar naar toe waren echt extreem duur. Moskou vanuit Amsterdam met de KLM ook, maar vanaf Dusseldorf had Aeroflot, de Russische KLM zeg maar, een prima prijs.

Buurman en vriend Jans was zo lief om me naar Dusseldorf te brengen met de auto en na een vlucht van 3 uur stond ik in Moskou op het vliegveld. Omdat het niet heel gemakkelijk reizen is in Rusland, Mongolië en China EN omdat ik snel wegwilde had ik Tiara Tours ingeschakeld voor de organisatie van deze trip tot Beijing. Host Dimitri stond me keurig op te wachten in de hal van het vliegveld en bracht me naar het hotel in het noorden van de stad en overhandigde me de treintickets voor het Russische gedeelte van Trans Mongolië Express.

De volgende dag lekker vroeg opgestaan en richting de metro gelopen. Bij de kassa staat een een bordje met “ We speak English”, maar dat beperkt zich ongeveer tot “yes, no, one, two, three”. Uiteraard komen we er wel uit samen en loop ik het metro station in. Even wennen aan het Russisch, naast dat het niet te verstaan is, is het ook niet te lezen. De Russische taal wordt geschreven in het Cyrillische alfabet, zoals wel meerdere slavische talen, maar dat maakt het wel heel lastig om te lezen. Er zijn wel letters gelijk als ons Latijnse alfabet, maar die worden dan anders uitgesproken. Zo is een B een V in het Cyrillisch, de H een N en de P een R. Verder zijn er veel tekens die wij niet kennen als Здуй, die dan weer een ze of zje of tje of gewoon een i zijn. Verwarrend en onhandig in eerste instantie, maar na een paar dagen lukt het aardig om plaatsnamen en Engelse woorden geschreven in Cyrillisch te lezen. In de toeristische binnenstad worden veel aanwijzingen ook nog wel in het Latijnse alfabet geschreven, maar buiten het centrum vaak niet. Uiteindelijk werken bijna alle metro netwerken op dezelfde manier volgens mij, de verschillende lijnen hebben een nummer en een kleur. Als de eindbestemming in het Latijnse alfabet vermeld staat, stap je bijna altijd wel in de goede trein (linker of rechter trein op het perron). Is het in Cyrillisch, dan wordt het wat lastiger en kun je ook gewoon even iemand vragen. Gaat bijna altijd goed en zo niet, dan stap je een halte later uit de metro en pak je dezelfde lijn de andere kant op.

Als eerste ga ik richting het Rode Plein. Als ik de metro uitkom zie ik de beginselen al van wat later een voetbalfestijn zal worden. Supporters beginnen zich te verzamelen op het plein voor het Rode Plein. Helaas is het Rode Plein zelf afgesloten ivm de voetbal festiviteiten en een bijeenkomst/concert. Toen ik de beslissing nam om in juni in Moskou te starten, realiseerde ik met niet dat het WK voetbal daar ook zou starten in dezelfde periode. Ik ben zo’n beetje de enige niet-voetbalfan van Nederland denk ik, het interesseert me echt niet zo. Buiten de voetbal festiviteiten is er gelukkig genoeg te zien en via een omweg kom ik alsnog bij de Saint Basil Cathedral. Ook deze is afgezet en kan niet bezocht worden, gelukkig hebben we de foto's nog :-). Er zijn meerdere straten afgezet en ik moet een aardige wandeling maken om het Kremlin heen om weer aan de voorkant van het Kremlin te komen. Dat lijkt de trend van de dag te worden...... afzettingen en dus maar met een omweg naar de plek van bestemming. Zo wandel ik gewoon 18 km op 1 dag.
 

Bij de ticketverkoop en de ingang van het Kremlin is het druk, echt heel druk. Ik kijk hoe laat ze openen ‘s ochtends en besluit de volgende dag dan maar zo vroeg mogelijk te gaan. Nu 1,5 uur in de rij staan is zonde van m’n tijd...... Niet wetende dat de volgende dag het Kremlin dicht is (en helaas stond dat ook niet goed aangeven bij de ticketverkoop). Een hele goede reden om nogmaals naar Moskou te gaan, het Rode Plein en Kremlin moet je toch bezocht hebben als je in Moskou bent.

Als cappuccino verslaafde bezoek ik natuurlijk ook de Starbucks. Mijn naam blijkt wel wat lastig te zijn: 

De volgende keren zeg ik dat ik Cis heet, dat wordt al iets beter, maar helemaal goed is het nog niet. 

Svetlana of Natasja is vast een betere optie!

Ondertussen is het een groot feest met de diverse voetbalsupporters. Ik kom aan de praat met 2 Irakezen die ook voor het WK komen. Als ik vertel dat ik uit Nederland komt, kijkt de ene me medelijdend aan, zo jammer en onvoorstelbaar dat Nederland niet meedoet volgens hem. Hij is fan van Nederland, zijn vriend van Portugal, die heeft meer geluk en ze gaan naar een van de wedstrijden van zijn favoriete land. We hebben een leuk gesprek en ze vertellen ook veel over de situatie in Irak, hoe zij het allemaal zien en beleven. Erg interessant en te veel om nu allemaal op te schrijven.

 
Al dwalend door de binnenstad kom ik van het ene voetbalfeestje in het andere. Het is prachtig weer en iedereen is lekker buiten op straat en de terrassen. Op Facebook schreef ik al het volgende:

Gelukkig is er nog ‘iets’ oranje in Moskou........  Een eenzaam oranje bankje in het luxe warenhuis GUM doet nog aan Nederland denken 🇾🇪

Je zal maar als bijna enige niet-voetballiefhebber van Nederland per ongeluk tijdens de start van het WK 2018 in Moskou zijn 😎. Het grote voordeel is dat niet ik 100x op de foto hoef hier, maar al die gekke supporters! Ik lach me echt suf, wat een feest!
Sport verbroedert zeker; iedereen danst, feest en drinkt een biertje met elkaar, gaan samen op de foto en wisselen soms al shirtjes.....  

Peru maakte er o.a. een feestje van op Revolution Square, zie filmpje.  
Ik heb me prima vermaakt de afgelopen 2 dagen, ik overweeg om toch supporter te worden 😂.
 

Donderdagochtend bezoek ik Cathedral Christ the Saviour en ben zwaar onder de indruk. Je mag binnen geen foto’s maken, maar wat is dit een prachtige kathedraal. Alles blinkt, glimt, is schoon en verzorgd. Wat een pracht en praal! Daarna loop ik door naar de toeristenstraat van Moskou, Arbat street. Ook weer ruim opgezette straat, veel winkels, mooie panden, straatmuzikanten en wat terrasjes. Daarna bekijk ik het State Historical Museum met al z’n schatten en zoek later op de middag nog een route via de mooiste metrostations naar een bekend en goed Georgisch eettentje.

Ik ben zeker verrast door Moskou, het is goed georganiseerd, brandschoon, ruim opgezet met brede straten en grote pleinen en erg veilig. Er was nergens een dreigende sfeer, mensen waren vriendelijk, maar helaas weinig Engels sprekenden (met uitzondering van de mensen werkend in het toerisme natuurlijk). Ik ga zeker nog eens terug en dan in combinatie met Sint-Petersburg, dat schijnt ook een prachtige stad te zijn. Er is een goede treinverbinding tussen beide steden, dus dat lijkt een mooie combi. 

Vrijdagochtend kan ik m’n backpack weer inpakken en ga ik nog even langs de supermarkt om wat fruit en drinken in te slaan voor de aankomende dagen. Maar liefst 88 uur zal ik in de trein bivakkeren, het eerste gedeelte van de Trans Mongolië Express tot Irkutsk. Dimitri bracht me om 12 uur naar het station en zelfs keuring naar de goede trein, trein 70, wagon 8 en bed 11. Ik was als eerste in de coupe en kon direct m’n backpack onder m’n bed opruimen en me installeren. 

De coupe bestaat uit 4 bedden, 2 lage en 2 hoge en een tafeltje (met tafelkleedje!) in het midden. Het is niet groot, maar eigenlijk ook wel knus. Gelukkig zijn we het eerste gedeelte maar met z’n drieën, de 20-jarige Alex die in St-Petersburg studeert en naar z’n ouders in Irkutsk gaat slaapt boven me. De 55 jarige Linda, die haar dochter in Moskou heeft bezocht en nu weer naar huis in Omsk gaat slaapt aan de andere zijde. Alex spreekt een beetje Engels en wordt af en toe opgetrommeld om wat te vertalen. Linda spreekt bijna geen Engels, maar we komen er prima uit zo met z’n drieën. Wel even wennen om met z’n drieën in zo’n kleine ruimte te bivakkeren, maar gelukkig zijn Alex en Linda beide beschaafde mensen met respect voor de anderen in de coupe.

Thuis had ik me natuurlijk al wat ingelezen en wist ik een beetje wat ik kon verwachten qua faciliteiten. Onze trein was nog best luxe, zo kregen we allemaal een lakenpakket, handdoek, slofjes en een tandenborstel, hebben we stopcontacten in de coupe en ligt er vloerbedekking overal. Er is een samovar (grote ketel) met heet water en een koud water drinkpunt aan boord. De provodnica is de wagonbeheerder en controleert de tickets, zorgt dat alles schoon en netjes is, kijkt heel streng, praat alleen Russich en dan vooral hard, snel en boos en komt zelfs dagelijks stofzuigen. 

De WC’s zijn redelijk, met een heel klein wastafeltje, waar je ook kunt wassen, douches zijn er uiteraard niet. Wiebelend op een been en een slipper om een broek uit en aan te trekken, best spannend in een toilet in de trein, waar je liever niet met je blote voet op de grond terecht komt. Gewoon niet te veel bij nadenken, handen wassen en desinfecterende gel (voor zover dat helpt) en als er tijd is naar het toilet gaan in een van de grotere stations. Dat hoeft overigens niet altijd veel beter te zijn is mijn ervaring :-)

Op het station in Moskou had ik al 4 Nederlanders gespot, ze hebben even op m’n spullen gepast toen ik naar het toilet ging. We hebben een gezellige eerste avond in de restauratie doorgebracht en konden gewoon ‘plat praot’n’,  want zij komen allemaal uit de Achterhoek. Belg Stijn sluit ook nog aan en zo hebben we een gezellig eerste avond met de nodige biertjes en natuurlijk een watertje.

Je went snel aan het leven in een trein. Er is niet veel te doen, we vullen onze dagen met slapen, eten, drinken, lezen, kletsen en uit het raam kijken. We gaan het eerste gedeelte door 5 tijdzones, dus langzamerhand ben je het besef van tijd wel kwijt. We zitten de eerste nacht ook heel noordelijk en het is rond 3 uur ‘s nachts al weer licht, een gekke gewaarwording. Om geen verwarring te veroorzaken wordt het gehele reisschema genoteerd in Moskou-tijd, dus we moeten wat rekenen om te zien wanneer we weer stoppen. Het reisschema hangt op de gang en geeft aan wanneer er een stop is en hoe lang deze is. Vaak is het maar 2 minuten en mogen we niet uit de trein, maar de langere stops gaan we uiteraard uit de trein het perron op. In de kleine stalletjes op het perron is van alles te koop voor onderweg, drinken, snoep en koekjes, maar ook de bekende pakjes noodles, waar je heet water opgooit en zo een maaltijd hebt. Niet erg verantwoord qua hoeveelheid groentes, maar prima te doen voor en paar dagen. Ik had uit Nederland wat pakjes meegenomen en eet elke avond een pasta/noodles. Het eten in de restauratie is trouwens ook goed blijkt. 
De eerste dagen reizen we vooral door een landschap van berkenbomen en is het niet erg warm en regent en onweert het af en toe. De stations waar we stoppen zijn mistroostig door de regen en vaak heel klein. Wel fijn om even frisse lucht te hebben en een rondje te lopen. De stops in de nacht mis ik meestal, met oordopjes in en een oogmasker krijg ik niet veel mee van de nacht en slaap ik eigenlijk best goed.

Op de 3e avond hebben we en lange stop van een uur in Novosibirsk en ga ik met Achterhoekers Tom en Mick het station uit om even te kijken. We hebben gehoord dat het station erg mooi is en de mannen willen ook graag wat anders eten en eigenlijk het liefst Mac Donalds :-).  We lopen het plein voor het station op en zijn verrast door de warmte, 23 graden om 1 uur ‘s nachts. Het station is inderdaad mooi en er zijn genoeg stalletjes en winkeltjes open op dit tijdstip. Leuk om even wat anders te zien en te doen, al is het midden in de nacht voor ons. De Mac Donalds was er natuurlijk niet, maar met een Subway broodje zijn de mannen ook dik tevreden. Al was het wel met de langste wachttijd...... de medewerker deed er echt 25 minuten over om 2 broodjes te maken. Dat werkte redelijk op onze zenuwen, we willen de trein tenslotte niet missen. Een vrouw die ook stond te wachten moest lachen om onze opmerkingen, dus moest ze wel Nederlands zijn volgens ons. Ze verstond een beetje Nederlands, want ze had in België gewoond, maar is Zwitserse. Ze reist ook met de Trans Mongolië Express, maar zit in wagon 16, een stuk verderop. Ik zit in 8 en de Achterhoekers in 7, vandaar dat we haar nog niet hadden gezien. En zo reis je nooit alleen, ben je nooit alleen en zijn er altijd mede reizigers die ook de wereld aan het verkennen zijn.

Inmiddels is Linda na 2 dagen en nachten in Omsk uitgestapt en is Octavia ingestapt. Een jonge dame die met haar man een paar dagen in de bergen heeft gewandeld. Ze spreekt beetje Engels en laat me foto’s zien van de bergen, die verdacht veel op de Alpen lijken. De omgeving waar we doorrijden is wat gevarieerder inmiddels, bossen en vlaktes, meren en kleine dorpjes en stadjes en de zon! Het ziet er een stuk mooier uit en het is buiten ook aangenamer met 25 graden. In de trein is het wel warm af en toe, geen airco, wel raampjes die open kunnen, maar dat geeft ook veel lawaai. 

De laatste avond willen we ook nog even helemaal naar het eind van de trein lopen, omdat je daar een raampje hebt waardoor je naar achteren op het spoor kunt kijken. Een heel ander uitzicht en dat willen we natuurlijk zien. Met z’n vieren hobbelen we door de verschillende wagons naar achteren en komen zo ook door meerdere 3e klas wagons. Deze zijn niet onderverdeeld in coupe’s van 4 of zoals de 1e klas zelfs 2 personen, maar is een grote slaapzaal met alleen maar stapelbedden. We zijn blij dat we in de 2e klas zitten in elk geval. En één advies, als je overweegt om ook met TME of TSE te gaan, boek in geen geval 3e klas. Het was een krioelende, snurkende, bloedhete (want geen airco) en dus stinkende wagon met heel veel mannen, waarvan de meeste iets te veel biertjes of wodka hebben gedronken. Lijkt me echt een verschrikking om daar te moeten slapen.

En zo gaat ook de 4e dag en nacht voorbij en zijn student Alex en ik blij dat we om 10.45 uur eindelijk de trein kunnen verlaten in Irkutsk. Hij gaat lekker naar z’n moeder en ik word weer opgewacht door een dame van de reisorganisatie. Samen met de chauffeur brengt ze me naar m’n guesthouse in Listvyanka, een dorpje aan het Baikal meer. Ik word verwelkomt door de eigenaar die zelfs een beetje Engels spreekt en daarna spring ik onder de douche. Dat voelde als “heel nodig”  na 4 dagen niet douchen, en dat was het ook. Gelukkig kon ook al m’n vuile kleding in de wasmachine en zo voel ik me weer een beetje mens.
 

Listvyanka is een langgerekt dorp aan het Baikal meer, het grootste zoetwater meer ter wereld met een oppervlakte gelijk als Nederland. De zon schijnt en het ziet er heerlijk uit, dus ik ga meteen op pad. Eerst maar eens lunchen en ik ga naar een tentje die wordt aangeprezen door de reisorganisatie en ook goed scoort op Tripadvisor. Lekker buiten op het terras eet ik een soort salade met ei en geniet van de zon en het uitzicht op het water. Daarna loop ik langs het water de andere kant op, door het dorp en de haven en maak zo een behoorlijke wandeling van 10 km. Ondertussen begint het te waaien en is het eigenlijk niet meer warm genoeg in een korte broek en een vestje. Via m’n guesthouse, om me even warmer aan te kleden, loop ik naar het restaurantje waar ik ook geluncht heb. Ik ben toch enorm blij met m’n jas, ik heb erg getwijfeld of ik die mee zou nemen. Voorgaande jaren waren de bestemmingen veel warmer en had ik geen jas mee (en was m’n backpack dus ook veel lichter), maar meenemen was dus zeker wel de goede keuze!

Woensdag ga ik weer wandelend op pad, nu richting de kabelbaan, toch ook weer 6,4 km. In de winter kan er hier geskied worden, al is er maar 1 lift en zo te zien ook maar 1 afdaling. Onderweg wordt er getoeterd naar me en als ik boven kom blijken het de Achterhoekers te zijn, zij hebben een taxi genomen en hadden hetzelfde plan. We drinken een drankje boven op het terras en het lijkt inderdaad wel een beetje op het wintersport gevoel. We lopen nog een stukje verder en komen op een plek met een fantastisch uitzicht over het meer. Uiteraard moeten we hier wat foto’s schieten, wat een mooie plek! De mannen willen lopend naar beneden (ze durven niet :-)) en Mandy en ik gaan vliegend naar beneden. We hadden al gezien dat je met een zipline naar beneden kon, en dat laten we onze neus niet voorbij gaan. Maar liefst 1100 meter in 3 etappes zoeven we naar beneden, en dat ging echt hard! (En nee mam, het was hartstikke veilig, alle equipement was nieuw, we werden goed geïnformeerd en gezekerd, dubbel gecheckt en er waren voldoende helpers op de platforms). Vol adrenaline kwamen we beneden en hadden de mannen allerlei filmpjes en foto’s gemaakt. Leuk!

Ondertussen is het avond, probeer ik m’n blog nog online te krijgen. Morgen ga ik weer naar Irkutsk voor een dag en een nacht en vertrek dan met de trein naar Mongolië. Gelukkig geen 88 uur, dit stuk is maar 2 dagen en nachten, dat lijkt prima te doen. Op naar het volgende traject van de Trans Mongolië Express.