On the top of the world op Java en onderduiken in Sulawesi.

De reis van Lake Toba naar Yogjakarta was wederom een lange dag. Om 7.30 uur achterop de scooter naar de haven, daar de boot naar vaste land, een taxi (5 uur maar.....) naar vliegveld van Medan, cappucinootje bij de Starbucks daar (yes!), vlucht van 3 uur naar Yogyakarta op Java en daar stond de taxi op me te wachten die Peter, de eigenaar van m'n guesthouse had geregeld en me om 23 uur afleverde bij Rumah Isaka. Een erg leuk guesthouse, heerlijke kamers en de leukste eigenaren tot nu toe. Peter is een noordeling (voelt toch vertrouwd he!?) en getrouwd met de Indonesische Betty, samen runnen ze dit guesthouse met 5 kamers en zijn ondertussen ook nog bezig met het verbouwen van nog 2 guesthouses. Elke ochtend stond er een heerlijk ontbijt klaar, vaak Indonesisch, maar omdat ik van brood hou, ook een keer een lekker broodje en een heerlijke fruitsalade. Daarnaast stonden ze altijd met raad en daad klaar, tickets werden geboekt, een fiets stond klaar en ook een scooter of taxi werd gewoon geregeld. Fantastische service! En uiteraard was het gewoon ook erg gezellig met ze! 

Yogyakarta is een grote, maar wel erg sfeervolle stad op Java met nog veel Nederlandse invloeden, weinig hoogbouw en nog steeds de woonplaats van de sultan. Veel oude tradities en gewoonten zijn behouden en het is belangrijkste centrum voor de klassieke Javaanse kunsten waaronder batik en het poppenspel. Daarnaast staat het bekend vanwege de beroemde tempels Borobudur en Prambanan. 

Op zondag vertrok ik op m'n fiets richting centrum, langs het Kraton, het paleis van de sultan en andere bezienswaardigheden. Ik dwaalde er weer wat rond op m'n fiets door de kleine straatjes van het paleis en  bezocht een koffiebonen shop en een batik school.

Ik moet lachen als ik een paar keer aangesproken of ik een fietstaxi nodig heb, terwijl ik zelf op m'n fiets zit. Blijkbaar is alleen het zien van een toerist al een reden om te vragen of ik een fietstaxi nodig heb, ondanks dat ik zelf fiets.

Aan het eind van de middag naar de markt op de Jalan Malioboro, de grootste winkelstraat met ontelbare marktkramen in het midden van toeristisch Yogyakarta.  Om de 100 meter werd ik aangesproken en een praatje vind ik best leuk, maar ik had al snel door dat het om verkopers ging. Het gaat ongeveer zo:
"He Miss, where you from?"
"The Netherlands"
"Ah, Holland! Where in Holland?"
"In the north, near Groningen"
"Ah, I have a brother in Den Haag", of Utrecht, Arnhem, Leeuwarden (noem ze maar op, ik heb ze allemaal voorbij horen komen)
Na nog even babbelen
"Where you going? Go with me to the Batik place here" of "I'm a guide, tomorrow to Borobudur?" Of "I'm a driver, you go to airport?"
Enzevoort, enzevoort.

En dat dus steeds maar weer, ik werd er echt gek van. Ik wil niet onaardig zijn en vind het echt leuk om met mensen te praten die oprecht geïnteresseerd zijn, maar niet als het om 'verkopen' te doen is. Ik ben dus snel weer richting m'n guesthouse gegaan en lekker gaan eten in een leuke straat vlakbij waar vele restaurantjes en hostels zitten. Genoeg gezelligheid en vriendelijk lachende mensen die je groeten en niet iets van je willen. Een verademing......... blijkbaar ben ik een beetje allergisch geworden :-). Peter gaf aan dat het wellicht is omdat het heel rustig met reizigers is en de verkopers wat agressiever worden, omdat ze toch iets moeten verdienen. Snap ik wel, maar ik vind het gewoon erg vervelend om steeds 'nee' te zeggen, omdat ik zelf wil bepalen wat ik eventueel wil en ga doen. Nog steeds een tiepelzinnig wicht uut Drenthe  :-) 

Yogyakarta heeft 2 hele beroemde tempels en ondanks dat ook al heel veel tempels gezien heb de laatste tijd en een beetje tempelmoe ben, vind ik toch dat ik ze moet bezoeken. Op maandag tuf ik via de rijstvelden eerst naar het immigratiekantoor om m'n visum te verlengen. Dat had ik leuk bedacht, maar ging niet door. De man achter het loket was niet onder de indruk van blond haar, blauwe ogen en een goed verhaal helaas. Hij vond dat ik veel te vroeg was (blijkbaar kan het pas als je al 3 weken in Indonesië bent) en omdat het einde van de ramadan nadert zijn alle overheidsinstellingen dicht, dus op 3 juli kon ik weer komen (2 weken later!). Mission impossible dus. Het is niet anders, op 3 juli maar kijken waar ik dan ben en 
daar een immigratiekantoor zoeken. Het probleem is alleen dat het 2-4 dagen duurt en je er 3 keer voor naar het kantoor moet, je zit dus even vast op 1 plek....... 

Van latere zorg, eerst op de scooter naar de 10km verderop liggende Candi Plaosan en daarna door naar de het Prambanan tempelcomplex. Pas 1000 jaar na de bouw werd het complex bij toeval ontdekt en het bestaat uit meer dan 200 tempels. De tempels zijn prachtig en ik dwaal er weer een poosje rond, maak wat foto's en ga nog een paar keer op de foto met wat Aziaten. Ik beland later weer bij m'n favoriete cafeetje Via Via voor een cappuccino en blijf er ook direct maar eten. Er komen veel meer backpackers en dat is altijd erg gezellig.

De volgende dagen fiets ik wat rond en bezoek ik woensdag nog de Borobudur tempel, de belangrijkste van heel Indonesië en zelfs de grootste boeddhistische tempel ter wereld. Een aardige rit van 45 km op de scooter, door de rijstvelden en kleine dorpjes en uiteindelijk een prachtige, grote tempel. Ondanks dat ik er rond 13 uur ben, is het helemaal niet druk. Ook nu dwaal ik weer wat rond en vermaak me er prima. En uiteraard weer een fotosessie....... ik moet erom lachen, een man uit Papoea had me al een poosje aangestaard, nu durfde hij het eindelijk te vragen :-) 

In eerste instantie had ik het plan om de Bromo en de IJen vulkaan te beklimmen, maar zou ik in tijdnood komen te zitten. Peter, m'n steun en toeverlaat in het guesthouse regelde een tripje naar de Gunung Merapi, de actiefste vulkaan van Indonesië. De meest recente uitbarstingen vonden plaats in 2006 en 2010. Vanwege de hoge bevolkingsdichtheid rond de vulkaan en de nabijheid van de stad Jogjakarta zijn de risico’s bij een uitbarsting groot. De laatste uitbarsting eiste het leven van 353 mensen en is daarmee de dodelijkste uitbarsting sinds 1991 wereldwijd. Uiteraard word er goed gecheckt of er activiteit is voordat er geklommen gaat worden. Ik wilde graag op woensdagavond, maar dat werd uiteindelijk donderdagavond. Of eigenlijk, donderdagnacht....... 

Om 22 uur werd ik gehaald met een taxi en stapten er later nog 2 jonge Fransmannen in. Na een dik uur rijden kwamen we aan in Selo, waar we nog even een uurtje konden slapen op de bank. Om 00.30 moesten we ons klaar maken en om 1 uur vertrokken we met een groep van 16 reizigers en 6 gidsen. Alleen een rugzakje met 2 flessen water, een droog shirt en wat eten had ik mee, een hoofdlampje op en de rest van de kleding had ik al aan, want het was rond de 13 graden toen we vertrokken, met helaas ook regen. De regenponcho uit Nederland kwam goed van pas nu. Ik was ruimschoots de oudste in de groep, de rest was allemaal zo rond de 20-30 jaar. Vanaf de eerste meter ging het bergopwaarts over een nog verharde weg (wel 70% steil omhoog). Na een dik half uur was de eerste stop, even wat water drinken en de benen rust geven en na een kwartiertje verder maar weer, bergop, nu over zandpaadjes, die door de regen al snel modderpaadjes werden. De groep viel wat uit elkaar en op een gegeven moment liep ik helemaal alleen. Best spannend als je geen lampjes meer voor of achter je ziet en op een splitsing komt. Toch maar even wachten op de mensen en gidsen achter me en gezamenlijk weer verder. Inmiddels doorweekt van de regen en het zweet en vermoeid van het alleen maar bergopwaarts lopen, klimmen en klauteren heb ik regelmatig gedacht dat ik het nooit ging redden. Er leek geen einde aan te komen en vanaf rust 3 om 4.30 uur was er mul lavazand waar we door moesten ploeteren. 1 stap voorwaarts, 2 terug glijden..... ik was blij toen ik weer stenen zag, maar dat was zo mogelijk nog zwaarder. Het ging steil omhoog, op handen en voeten klimmend en om de 10 meter even stil staan om op adem te komen........ de wind en de regen maakten het koud en af en toe was ik bang van de berg af te waaien. M'n benen deden inmiddels al lang niet meer wat ze moesten doen en leiden hun eigen leven....... het was echt ontzettend zwaar, maar ik heb het gered! 

Wat een ontlading als je dan echt boven staat. Boven de wolken, he-le-maal gesloopt de summit bereiken en dan op bijna 3000m een onbeschrijfelijk mooie zonsopkomst meemaken........ 
 

Terwijl ik dit schrijf hebben Rene en Mic me via Facebook geattendeerd op een lied van Reinhard Mey:

Über den Wolken
Muss die Freiheit wohl grenzenlos sein
Alle Ängste, alle Sorgen, sagt man
Blieben darunter verborgen und dann
Würde, was uns groß und wichtig erscheint
Plötzlich nichtig und klein

Wat een bijzondere ervaring en wat een voorrecht om het mee te maken! 

Na een lading foto’s, een poosje zitten en genieten van het bijzondere uitzicht moesten we toch weer terug naar beneden. Het was te koud om lang boven te blijven, bovendien waren we doorweekt van de regen. Eerst weer met handen en voeten de vulkaan af en daarna een soort van rennend naar beneden over het lavagruis. Dat was nog simpel, daarna kwam het zware gedeelte, 2 uur dalen over rotsen en modderige paadjes. Maar ook daar komt vanzelf een einde aan, rond 9.00 uur waren we weer beneden en kregen we een kop thee en een bananen pancake. Onze taxi-chauffeur was wakker inmiddels en bracht ons weer naar Yogyakarta. Van die rit hebben we niet veel meegekregen, de ogen vielen onmiddellijk dicht in de auto. 

Peter en Betty hadden een lekkere fruitsalade voor me gemaakt en na een heerlijke douche kon ik direct door m'n backpack inpakken, want ik vloog om 16 uur richting Sulawesi voor een volgend avontuur. Slapen in de taxi, slapen in het vliegtuig, slapen op het vliegveld van Makassar tijdens de tussenlanding (en vertraging) en weer slapen in het vliegtuig. Bij aankomst om 23.30 uur in Manado direct m'n bed in en de volgende dag was ik redelijk fit, maar wel met enorme spierpijn in m'n benen. 

                                 
Om 14.30 uur zou ik met de public boat naar het eiland Bunaken varen. Ik had dus nog even tijd om de stad in te lopen en wat boodschappen te doen. In de Jumbo vond ik zelfs mijn merk shampoo en tandpasta en deed ik wat kleine boodschapjes. In de winkel en ook op straat was ik echt de enige westerling en de bezienswaardigheid van de dag blijkbaar. Weer 10x op de foto, een paar keer wordt er stiekem een foto genomen en ik word ontelbare keren aangesproken. Soms is het even te veel en vind ik het niet leuk meer, dat is nu. Dus op naar hotel en daar beetje lezen en wachten totdat ik naar de haven kan gaan. 

Rose, de eigenaresse van het resort waar ik naar toe ga, vangt me op en brengt me naar de boot. Het is afwachten wanneer we vertrekken, maar er is genoeg te zien. De eilandbewoners moeten hun boodschappen in Manado doen, de boot is dan ook vol met dozen, zakken en waterflessen van bewoners. Rose verteld dat zij 3x per week naar Manado gaat voor de boodschappen en dan een hele dag weg is. 's Ochtends heen en rond 17 uur is ze weer terug. Om 16 uur vertrekt de boot en ik ben wederom de enige westerling. Niemand spreekt Engels blijkbaar, dus het is wat lachen naar elkaar en wat handen en voeten gesprekken.  

Tom, de Zwitserse eigenaar haalde ons op van de steiger met de boot en bracht ons via het water naar het resort. Een kleinschalig twee sterren resort met 4 bungalows, dus maximaal 8 gasten. Ik had een package-deal genomen, het hele verblijf inclusief eten en elke dag 2 duiken.  M'n bungalow is basic (geen warm water), wel met een heerlijk bed en een balkon met hangmat. Ik vind zo'n hangmat geweldig en heb er dan ook heel wat uurtjes in doorgebracht de afgelopen week. 

De dagen op Bunaken Island verlopen heel relaxt en alle dagen ongeveer hetzelfde.  Met uitzondering van de plek waar we duiken. Elke ochtend om 7 uur een heerlijk ontbijt, om 8 uur vertrek met de boot om te duiken. Rond 12.30 uur weer terug op resort, snel douchen en om 13 uur lunch. Daarna wat kletsen of een spelletje met de overige gasten, een powernapje in m'n hangmat of wat lezen en om 19 uur diner. Daarna nog wat gezelligheid en rond 22 uur naar bed, want we moeten vroeg opstaan. Een heerlijk ritme en ik geniet enorm van de rust en de gezelligheid van de overige gasten. 

Daarnaast is het duiken echt fantastisch! De uitrusting is prima en het personeel van het resort en de boot zorgt goed voor ons. We worden gewoon verwend, want ik hoef niets zelf mee te nemen naar en van de boot of een tank te wisselen, alles wordt voor ons gedaan. Ik moet nog net wel zelf het water in gaan en mezelf redden onder water. Alhoewel ook dat bijna wordt geregeld; Lucky, m'n divemaster redt me als we onverwacht in een enorme stroming komen. We komen in soort draaikolk naar beneden, hij pakt me onmiddellijk bij m'n hand, trekt me mee naar boven en samen proberen we uit de stroming te zwemmen. Dat lukt en we blijven een poosje aan de koraalwand hangen, zodat we niet meegezogen worden en totdat het weer rustig is. Ik vond het wel spannend, ik ben tenslotte nog een beginner en niet erg ervaren. Lucky bleef rustig en daardoor bleef ik het ook. 

De onderwaterwereld van Bunaken staat bekend als een van de mooiste ter wereld en ik was echt onder de indruk. Prachtige, grote en enorm veel koraalwanden en heel veel verschillende soorten en kleuren vissen. Ik wilde heel graag de reuzeschildpadden zien en toen ik de eerste die ik zag was ik helemaal happy. Daarna kwamen we ze dagelijks tegen en op een gegeven moment zelfs hele grote, zo'n anderhalve meter doorsnee! Heel relaxt liggen ze op een inhammetje in het rif en kijken je met enorme lodderige ogen aan alsof ze willen zeggen: "Jahaaa, ik ben een reuzeschildpad en jahaaa, ik kijk wel even, dan maak jij je foto en kan ik daarna weer verder slapen".  Wat een fantastische  beesten en wat supergaaf dat ik er zoveel heb gezien! Verder zagen we heel veel nudibranches (kleine onderwater naaktslakjes) in alle kleuren en vormen die je maar kan bedenken, zeepaardjes, morenen, roggen, bijzondere kreeften, zeesterren, devilfishes, pufferfishes, clownfishes, moonfishes, parrotfishes, frogfishes, stonefishes, murenes, krabben, een slang en ontzettend veel verschillende koraalvissen. Ik had m'n Go Pro camera mee, maar kan pas thuis uploaden, dus ik heb geen idee of de beelden goed zijn. Op You Tube vond ik een representatief filmpje. Zo ziet Bunaken er onder water uit:

https://youtu.be/_dEBa99o0o4
https://youtu.be/RUZDPL7w2sA

Het enige wat echt verschrikkelijk jammer is in deze regio (en eigenlijk op de meeste plekken van Indonesië die ik gezien heb nu), er ligt werkelijk overal afval op de grond en in het water. Iedereen gooit afval gewoon naast zich neer of in het water, weg is weg. Men is zich er nog steeds niet van bewust dat plastic niet afbreekt en blijkbaar stoort het de bevolking ook niet dat hun prachtige omgeving zo vervuild. Als het zo doorgaat ligt heel Azië en de zee straks vol met plastic :-( 

Na 6 dagen relaxen op het eiland vertrok ik met Paul en Laura, een Duits stel, weer naar Manado en vloog ik daarna door naar Makassar. Het plan was om vanuit daar met de nachtbus door te reizen richting Tana Toraja, weer een stuk naar het noorden. Helaas was de bus al weg toen ik met vertraging aankwam in Makassar en de volgende nacht was het volgeboekt. Dat zou betekenen dat ik zondagnacht pas zou reizen en ik woensdagnacht weer terug moest, omdat ik het visum-probleem nog op moest lossen. Op vrijdag 7 juli moet ik Indonesië verlaten of voor die tijd m'n visum verlengd hebben. Ik besluit om niet door te reizen in Sulawesi en naar een wat meer toeristische bestemming af te reizen. Ik merk dat het enige toerist zijn me tegen gaat staan. Al die aandacht, de tientallen foto's, het aanspreken en aanstaren......... het aardig blijven wordt af en toe een opgave. Ik boek een ticket naar Bali en een hotel in Ubud en hoop daar maandag via een tussenpersoon alsnog m'n visum te verlengen. 

Ondertussen blijf ik 2 dagen en nachten in Makassar en daar is niet zoveel te beleven. Ik wandel wat rond, begin aan m'n blog te schrijven in een leuk restaurantje en beland op zondagochtend nog bij een christelijke dienst in het hotel. Het gros van de bevolking is hier moslim, maar toch ook een aanzienlijk (jonge) groep is christen. In een zaaltje is een dienst en als ik even sta te kijken word ik uitgenodigd om deel te nemen. Ik ben zelf niet gelovig en heb me een beetje afzijdig gehouden, maar vond het een hele leuke en gezellig dienst. Er staat een band te spelen en te zingen op het podium en het publiek kan meezingen via een karaoke scherm. Het was een feest om er naar te kijken en zoveel jonge mensen met elkaar te zien zingen en delen. (Bij de video's staat een stukje film).

In de middag ga ik naar het vliegveld en is er weer vertraging. 2,5 uur later dan gepland  land ik op Bali en staat er een taxi-chauffeur op me te wachten met een bordje met m'n naam om me naar m'n kleinschalige guesthouse net buiten Ubud te brengen. Ik kom aan om 22 uur en heb geen idee hoe het eruit ziet buiten, maar van binnen is het fantastisch. Een prachtige kamer met hemelbed, grote badkamer en een mooi balkon, waar je de vuurvliegjes beneden kunt zien in de rijstvelden en de kikkers kunt horen kwaken. De volgende morgen ben ik blij verrast, een super uitzicht op de rijstvelden en een ontbijtje op het balkon. 

Inmiddels is duidelijk dat m'n visum verlengen 10(!) werkdagen gaat duren en ik in die tijd eigenlijk ook in de buurt moet blijven, omdat er op afroep ook nog vingerafdrukken gemaakt moeten worden op het immigratiekantoor in Denpasar. De keuze is snel gemaakt, ik ga niet verlengen, maar reis vrijdag het land wel uit. Ondertussen moet ik nu gaan beslissen waar ik naartoe vlieg vrijdag en waar ik de laatste 2 weken voor ik weer naar Nederland ga, naar toe wil. Indonesië weer in richting Flores en de Komode eilanden, Maleisisch Borneo of toch nog naar een eiland in Thailand? Ik ben er nu nog niet uit, maar heb nog wel even de tijd.

De komende dagen vermaak ik me wel hier!