Laatste dagen op Bali en dan back home!

Indonesië is een fantastisch land met maar liefst 14.572 verschillende niet allemaal bewoonde eilanden, met elk hun eigen bijzonderheden in cultuur, taal, godsdienst en natuur. Het grote nadeel is toch wel het visum wat je nodig hebt om hier voor langere tijd te verblijven. Bij binnenkomst krijg je gratis een visum voor 30 dagen, als je langer wilt blijven moet je bij binnenkomst een ander visum die ook 30 dagen geldig is kopen en die mag je nog eenmaal met 30 dagen verlengen. 

Ik ben dus terug op Bali en eigenlijk alleen omdat het verlengen van een visum 10! werkdagen duurt. Nogmaals Indonesië is echt fantastisch, maar dit is als backpacker/reiziger wel heel erg onhandig. Je zit eigenlijk vast op een plek waar een immigratiekantoor is of je moet 2 keer terug nadat je de aanvraag hebt gedaan of je moet het land uit! Alle drie de opties wil je eigenlijk niet. Vorige week heb ik alsnog een reisagentschap in Ubud ingeschakeld en zij zouden het voor me regelen terwijl ik op de boot bij Flores zat om te duiken. Het paste allemaal precies, maar dan moest er niets mis gaan. Ik word daar toch wel iets onrustig van......

Zondagavond landde ik voor de 2e keer op Bali in Denpasar en met een Grabcar richting mijn hotel gegaan, dichtbij het immigratiekantoor. Een soort business hotel met een ruime kamer en een badkamer met douche die echt warm is en ook gewoon druk heeft. Wow, best fijn na alle koude douches of de klein straaltjes zonder druk. 

Om 9 uur had ik een afspraak met Ketut van de travelagency, hij vertelde me wat te doen en had al een nummer voor me. Het was druk op het kantoor en de wachtkamer waar ik plaats moest nemen zat helemaal vol. Er werd steeds keurig in het Engels omgeroepen welk nummer naar welke balie moest. Ik verwachtte een ochtend wachten, maar het ging verbazingwekkend snel. In een kantoortje werd ik ondervraagd wat ik in Indonesië deed, kwam ik op de foto en werden vingerafdrukken van al m'n vingers genomen. Dat was het, over 3 werkdagen is m'n paspoort weer terug bij de travelagency in Ubud......hoop ik :-). Ik vond het nogal wat om m'n paspoort achter te laten deze 2 weken en er vanuit gaan dat het allemaal goed komt. Ik ben eigenlijk altijd goed van vertrouwen, maar een paspoort is wel het belangrijkste item als je reist. Daarna volgt voor mij een (werkende) bankpas en dan m'n telefoon. Die laatste gebruik ik wel heel veel eigenlijk. Ten eerste om contact te houden met familie en vrienden, maar ook alle boekingen van hotels, bussen, treinen en vliegtuigen gaat digitaal via m'n telefoon. En uiteraard de navigatie app Maps.me, maar ook de andere reisapps als Xe Currency om valuta om te rekenen en TripAdvisor om adviezen en reviews te lezen. 

Vanuit het immigratiekantoor naar het volgende guesthouse, tussen Denpasar en Kuta in. Dit was een iets drukkere omgeving, maar wel in een mooi Balinees huis. Eigenaar Ketut en z'n vrouw hebben 7 prachtige kamers gebouwd op hun binnenplaats. Elk met een eigen terrasje, wederom warme douche en een heerlijk bed. Ik probeerde een scooter te huren, maar het is hier duidelijk hoogseizoen, geen scooters te krijgen. Dan maar met een Grabcar, op naar Kuta waar mede reisleider Marc met z'n twee zonen logeren. 

We besluiten om 2 scooters te huren en zo snel mogelijk Kuta te verlaten. Wat een drukte, het lijkt een combinatie van Lloret de Mar en Chersonissos. Het is één en al chaos: honderden scooters die door het verkeer scheuren, kleurrijke stalletjes met toeristische T-shirts en de meest rare souvenirs, dronken toeristen en straatverkopers die allemaal iets van je willen. Ik vind het er echt verschrikkelijk, dus met z'n vieren toeren we richting het zuiden en belanden aan het strand, lunchen daar en kletsen heel wat af. Fijn om even weer Nederlands te praten en voor Marc om weer met een volwassene (huh, ik?!?) te kletsen. De jongens vermaken zich met zwemmen en voetballen op het strand. 's Avonds moet er ook nog even geshopt worden vinden de mannen...... grappig, ik shop bijna nooit met mannen, laat staan met drie tegelijk :-). Het was een leuke en erg gezellige dag zo met z'n vieren, maar toch ben ik blij als ik de volgende dag weer in de auto zit richting de rijstvelden en de rust rond Ubud.

Onderweg vraag ik driver Ketut hoe het zit met de namen op Bali. In mijn ogen heet iedereen hier Ketut of Wayan. Het blijkt dat volgens de traditie alle eerst geborenen in een gezin de naam Wayan krijgen, de tweede heet Made, de derde Nyoman en de vierde Ketut. Mochten er nog meer kinderen komen, dan beginnen ze weer van voren af aan, nr. 5 heet weer Wayan, enz.  Met de letter I voor de naam betekent dat het een man is en de letters Ny betekent dat het om een vrouw gaat. Het verklaart in elk geval waarom ik zoveel mensen met de naam Wayan en Ketut ontmoette hier. 

Wayan en z'n staf verwelkomen me weer met open armen in hun Ujung Ubud guesthouse, zo'n 5 km buiten het drukke Ubud. Bijzonder dat het ergens zo snel thuis en vertrouwd voelt. Een andere kamer, deze keer op de begane grond en met een heus terrasje. De scooter staat weer klaar en ik toer weer fijn rond tussen de rijst terrassen in en om Ubud. 

En nu ik weer op Bali ben, moet ik er ook aan geloven, op naar de Yoga-Barn voor een yoga-class. Bali is the place to be als je van yoga houdt, alles ademt hier yoga, gezond eten en drinken en aandacht voor lichaam en geest. De Yoga-Barn is groot en heeft ontzettend veel verschillende lessen, maar ademt toch rust, aandacht en professionaliteit uit. Als yoga new-bie heb ik uiteraard gekozen voor de intro-les en na 4 maanden niet sporten verwacht ik dat zelfs dat een uitdaging wordt :-). In de open lesruimte volg ik samen met nog zo'n 30 mannen en vrouwen de les van Estee, een enthousiaste dame en leert ze ons de beginselen van yoga. Lekker om weer lichamelijk bezig te zijn en dan ook nog op een voor mij onbekende manier, maar het is zeker voor herhaling vatbaar. 

De Balinese cultuur, levenshouding en religie intrigeert me mateloos en zoals ik de vorige keer al schreef, wil ik graag een ceremonie in de Ashram naast m'n guesthouse meemaken. En alsof het zo moet zijn, ik ontmoet daar 's middags als ik er naar binnen loop, de Belgische Veerle die net aangekomen is en op het complex overnacht als student. Zij weet dat er een dank-ceremonie voor de Guru is vanavond en geeft me haar handboek met informatie om te lezen, zodat ik een beetje weet wat een Ashram is en wat er gedaan wordt. We spreken af om te kijken of we samen de ceremonie van die avond kunnen bijwonen. 

Ik besef dat ik heel weinig van dit geloof af weet en kan dan ook alleen maar delen wat ik heb ervaren, gezien en gelezen heb. In het kort uitgelegd is de Ashram een heilige tempel en tevens een onderwijs instelling, waar de Guru z'n kennis doorgeeft aan volgelingen (Yogi's) en studenten. Hij begeleidt de Yogi's tijdens hun reis naar spirituele ontwikkeling, een gevorderde soul en beheersing van het lichaam.

"Look at the Guru as a great soul who is full of compassion, so that through devotion to to the Guru you will realise the spiritual teachings of life, and feel the greatness of God to the world".

We worden heel hartelijk en open ontvangen door diverse mensen en nadat ik ook een witte sarong aan kreeg werden we meegenomen naar het reiniging ritueel. Eerst maar eens even kijken wat er van me verwacht wordt en ik doe het zo goed mogelijk na. De precieze betekenis en volgorde ontgaat me, maar het komt er wel op neer dat je gereinigd de tempel moet betreden. Daar aangekomen volgen we keurig de overige mensen, nadat we wel gevraagd hebben wat wel en niet kan/mag. Ik wil dit absoluut met respect voor de aanwezigen, hun religie en tradities beleven en niet ongewild onbeschoft zijn of 'regels' overtreden. Gedurende de avond merk ik dat er weinig regels zijn, het is een heel open geheel, iedereen doet wel hetzelfde, maar op de eigen manier en ik word er gewoon in betrokken. 

Na weer een paar rituelen bij diverse delen van de tempel worden we uitgenodigd in het overdekte gedeelte, waar ook de Guru voorin de ruimte zit. Ik wil graag achterin zitten, want ik voel me toch een beetje buitenstaander en wil niet op de voorgrond zijn in zo'n bijzondere setting. Ik mag overal gaan zitten waar ik wil wordt me verteld, dus pak ik een matje en ga op de achterste rij op de grond zitten. Met zo'n 60-70 personen zittend op een matje in de yoga houding begint de ceremonie. De Guru zegt af en toe wat en verder is het voornamelijk zingen, meestal met muziek van bongo's, een gitaar en bellen. Ik durf geen foto's of opnamen te maken en doe maar gewoon mee. Ga staan als iedereen gaat staan en weer zitten als iedereen zit. Tussendoor lopen ook wat kinderen in en uit, het lijkt op een hele open ceremonie. Na een uurtje gaan we naar buiten en ook daar wordt gezongen en gedanst, om de statute heen. Inmiddels zie ik dat ik foto's mag maken en neem voorzichtig ook een paar filmpjes op. Ik heb ze geüpload bij de video's.

Als ik het nu lees en de filmpjes terug kijk lijkt het een soort sekte, maar dat is het allerminst. Ik vind de aanbidding van de Guru wel wat ver gaan, maar verder was een het een heel open, zonder dwang, plezierig en liefdevol samenzijn. De mantra's die gezongen worden, de hele sfeer, het zelf niet begrijpen en voelen wat de volgelingen voelen, het maakte dat ik erg onder de indruk was en op een gegeven moment besloot om te vertrekken. Het raakte me behoorlijk, ik voelde van alles wat ik niet kon plaatsen en was bekaf. De yogales van die middag zal daar ook zeker mee te maken hebben. Ik vond het een hele bijzondere ervaring en geweldig om mee te maken. Mooi om te zien met hoeveel passie, gevoel en liefde deze mensen bij elkaar en met elkaar hun religie beoefenen en delen. Ik weet er veel te weinig van en kan het niet zo goed omschrijven allemaal; ik ben zelf helemaal niet religieus, maar voelde zeker wel een bijzondere verbondenheid met de mensen en een bepaalde rust over me komen. Ik weet het, het klinkt misschien wat vaag en zweverig, maar zo voelde het absoluut niet. 

Later had ik met Wayan in de auto nog een gesprek over mijn ervaring. Wat ik van hem begrijp is dat de Ashram een andere, uitgebreidere stroming van het Balinese Hindoeïsme is. Hij weet er zelf weinig van, probeert me wel wat basisdingen van het Balinese Hindoeïsme uit te leggen, maar dat is ook nogal complex en voor mij niet te begrijpen. Ik vind het wel heel mooi dat de Balinezen zo intens met hun geloof bezig zijn en daar veel steun en structuur in vinden. 

Het was weer een bijzondere dag en ook de volgende dag is bijzonder, want het is de laatste volledige dag in Azië voor nu. Het afscheid begint nu, de laatste keer op m'n scooter door de rijstvelden, de laatste keer cappuccino bij Kafe, voor alles is een laatste keer. Maar eigenlijk is het goed en voelt het niet als een verdrietig afscheid. Omdat ik weet dat ik terug ga naar Nederland en de reis hier eindigt, leef je er ook naar toe. Het is erg dubbel, want ik zou graag nog een paar maanden langer rondreizen. Het is zo heerlijk om de vrijheid te hebben, andere culturen te ontdekken, mensen te ontmoeten en nieuwe ervaringen op te doen. En aan de andere kant is het nu ook tijd om uit de bubbel te komen en weer terug naar m'n huis en thuis in Exloo te gaan en een nieuwe stap te maken in m'n werkleven. De stappen die ik nam in Azië zullen me zeker verder helpen. 

M’n visum was gelukkig op donderdag op de afgesproken tijd weer in Ubud geleverd en dus kon ik vrijdag om 15 uur richting vliegveld en landde ik met enige vertraging om 00.30 uur in Kuala Lumpur. Daar waar het avontuur begon in april……… Omdat ik vroeg weer moest vliegen bleef ik op het vliegveld overnachten. Eerst op een bankje bij de Starbucks totdat deze om 3 uur ook dicht ging. Eens stukje verder vind ik nog een soort restaurant met banken en slaap ik daar nog een uurtje tot 5 uur. Met de trein ga ik naar de Internationale Terminal en om 8.15 kunnen we boarden. Ik had weer dezelfde stoel geboekt bij de nooduitgang en had een prima reis met de KLM. Een stewardess vroeg waar ik het meeste zin in had nu qua eten na al die maanden Azië en toen ik haar vertelde dat ik uitkeek naar een krentenbol met kaas kwam ze er even later aan met 2 krentenbollen met kaas. Deze waren vanuit Nederland meegekomen op de heenvlucht voor het personeel, maar waren over. Zo attent, ook al waren ze niet meer supervers, ik heb ervan genoten. Om 16.30 uur Nederlandse tijd land ik na 12 uur vliegen op Schiphol en na weer een cappuccino bij de Starbucks stap ik in de trein naar Zwolle en dan naar Emmen. Mam staat al op me te wachten op het station en kan ik haar na bijna 4 maanden weer in m’n armen sluiten. Wat fijn om elkaar weer te zien en samen rijden we naar m’n broer Jan die jarig is en kan ik hem, m’n schoonzus en neefje en nichtje met aanhang ook weer omarmen. Fijn om ze weer in levende lijve te zien, te spreken en te knuffelen.

En om 23 uur loop ik m’n eigen huis weer in…………….  wat heerlijk om weer thuis te zijn! Hoe fantastisch ik het reizen ook vind, Exloo is absoluut m’n thuis! Daar liggen m’n roots, is m'n familie, zijn veel van m’n vrienden en straks ook m'n werk....... 

Het waren weer fantastische maanden, ik heb enorm genoten van alles wat er op m’n pad kwam en ben erg dankbaar dat ik het weer kon en mocht meemaken. Reizen maakt me gelukkig…….. het maakt me flexibel, creatief, open-minded, daagt me uit en inspireert me. Laat me de controle loslaten, vertrouwen hebben in de mens en laat me beseffen hoe gelukkig ik ben met m’n leven en alle mensen om me heen.

Door te schrijven blijven de herinneringen voor mij tastbaar en konden jullie een beetje meegenieten van het prachtige Azië. Ik hoop dat ik enkelen heb kunnen inspireren om ook de stap te nemen om (alleen) op pad te gaan, het maakt je echt rijker dan je van tevoren kunt bedenken!

Dank jullie allemaal voor het meeleven, meereizen en alle leuke, lieve, grappige berichtjes, het maakte deze reis nog specialer dan het al was!